Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

The Departed


Ο Πληροφοριοδότης

Σκηνοθεσία: Martin Scorsese
Πρωταγωνιστές: Leonardo DiCaprio, Mat Damon, Jack Nicholson
Έτος: 2006
Διάρκεια: 151΄

Το ζουμί: Η ταινία εξιστορεί τις παράλληλες ιστορίες μεταξύ ενός μυστικού αστυνομικού που προσπαθεί να διεισδύσει στη συμμορία και στον παράνομο κόσμο του μεγαλύτερου κακοποιού της Βοστώνης και ενός διεφθαρμένου αστυνομικού που ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά στην ιεραρχία της αστυνομίας αλλά στην πραγματικότητα λογοδοτεί στον ίδιο κακοποιό. Καθώς η ιστορία εξελίσσεται ο κάθε ένας από αυτούς προσπαθεί να παίξει το ρόλο του με βίαιες συνέπειες για τους ίδιου και για άλλους.

Λίγα λόγια για το έργο: Από πού να ξεκινήσει κανείς να μιλάει για αυτήν την ταινία. Για το ότι είναι καταπληκτική και αυτό αναγνωρίστηκε από το κοινό και τους κριτικούς; Για το ότι έχει ήδη γίνει μια κλασσική αστυνομική ταινία; Ή για το ότι αποτελεί και την πλέον επίσημη δικαίωση του Martin Scorsese; Λέω να ξεκινήσω από το τελευταίο. ΝΑΙ, μετά από πολλά χρόνια στον κινηματογράφο, μετά από πολλές ταινίες που έχουν αφήσει λίγο ή πολύ το σημάδι τους στην 7η τέχνη και μετά από εφτά υποψηφιότητες, απ’ τις οποίες οι πέντε για σκηνοθεσία, κέρδισε το βραβείο Όσκαρ καλύτερου σκηνοθέτη! Ένα βραβείο που άργησε ίσως να δοθεί στον κατά τα άλλα διακεκριμένο σκηνοθέτη και (όχι ότι το χρειαζόταν για να καταλάβει ο ίδιος και το κοινό ότι λέει πολλά) αποτελεί την επίσημη βράβευσή του από το Χόλυγουντ. Το αστείο είναι ότι σε λίγα χρόνια μάλλον θα πρέπει να τον βραβεύσουν και για την συνολική προσφορά του στον τομέα. Για να τελειώνουμε και με τα όσκαρ, η βραβεία βραβεύτηκε και με ακόμα τρία τέτοια αγαλματάκια, ένα εκ των οποίων καλύτερης ταινίας.  Επίσης ο Mark Wahlberg ήταν υποψήφιος για όσκαρ Β’ ανδρικού ρόλου. Αν με ρωτήσετε, κι ο DiCaprio θα έλεγα ότι θα έπρεπε να είναι υποψήφιος για Α’ ανδρικού. Δε λέω για νικητής, απλά υποψήφιος. Κλείνοντας με το θέμα «Βραβεία», να κάνω μια μεγάλη παρένθεση: Η ταινία είχε φυσικά υποψηφιότητες και νίκες και σε περισσότερες κατηγορίες σε άλλα βραβεία. Σε αυτήν την ταινία, καθώς και σε επόμενες, θα κάνω όμως αναφορά μόνο σε βραβεία Όσκαρ για έναν και μόνο λόγο. Τα βραβεία αυτά είναι τα γνωστότερα και τα πιο δημοφιλή και εμπορικά. Είναι ένα σημείο αναφοράς το οποίο όλοι μπορούν να αναγνωρίσουν. Αν ξεκινούσα να απαριθμώ υποψηφιότητες και βραβεία άλλων φεστιβάλ και διοργανώσεων, θα χρειαζόταν πολύυυυυς χρόνος. Κλείνει η παρένθεση.
 Πιο συγκεκριμένα για την ταινία τώρα. Παρά το γεγονός ότι η ταινία βραβεύτηκε και με όσκαρ σεναρίου, δε θα πω ότι με συντάραξε από αυτήν την άποψη (του σεναρίου δηλαδή). Ωστόσο, αυτό που έχει να πει ο Scorsese το παρουσιάζει με τέτοια ένταση και αδιάκοπη ροή που σε καθηλώνει. Πραγματικά, η ταινία δεν κάνει σε καμία στιγμή «κοιλιά» ούτε κατεβάζει καθόλου ταχύτητα. Οι δύο κόσμοι που παρουσιάζει είναι αλληλένδετοι ενώ οι χαρακτήρες που κινούνται στο μεταίχμιο των δύο αυτών κόσμων έρχονται σε σύγκρουση με μία ασφυκτική πίεση και ακραίες καταστάσεις. Ο μυστικός αστυνομικός DiCaprio, μη μαθημένος σε αυτό τον τρόπο ζωής, χάνεται σε αυτούς τους δύο κόσμους και βρίσκει τον εαυτό του να μην μπορεί εύκολα να διαχωρίσει την ηθική ζωή απ’ την παρανομία. Ειδική μνεία πιστεύω ότι πρέπει να γίνει και στον Jack Nicholson στο ρόλο του αρχιεγκληματία. Ο ρόλος αυτός είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του κι ο ίδιος φαίνεται να τον απολαμβάνει. Στο μάτι του θα έλεγα ότι βλέπω μια παλιά καλή «Λάμψη»… Αα και για να μην το ξεχάσω, στο cast της ταινίας περιλαμβάνονται και άλλοι γνωστοί ηθοποιοί όπως ο Martin Sheen. Απλά αναφέρω τις ερμηνείες που θεωρώ πιο αξιοσημείωτες ενώ δεν τους περιλαμβάνω και στα στοιχεία της ταινία πάνω πάνω για λόγους χώρου.
Αν είστε λάτρες του Scorsese ΠΡΕΠΕΙ να δείτε αυτή την ταινία. Αν σας αρέσουν οι αστυνομικές ΠΡΕΠΕΙ να δείτε αυτή την ταινία. Αν σας αρέσουν απλά οι ωραίες ταινίες ΠΡΕΠΕΙ να δείτε αυτή την ταινία. Αν δε τη δείτε εσείς θα χάσετε!! Τέλος

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

The last of the Mohicans


Ο τελευταίος των Μοϊκανών

Σκηνοθεσία: Michael Mann
Πρωταγωνιστές: Daniel Day-Lewis, Madeleine Stowe
Έτος: 1992
Διάρκεια: 112΄

Το ζουμί: Ενώ μαίνεται ο πόλεμος μεταξύ Άγγλων και Γάλλων στις αποικίες της Αμερικής, μία ομάδα τριών ιθαγενών (που δε συμμετέχουν στον πόλεμο) συνοδεύουν τις κόρες ενός Άγγλου στρατηγού και έναν  αξιωματικό στον προορισμό τους. Ταυτόχρονα μεταξύ της μίας κόρης και ενός ιθαγενούς δημιουργείται ένας δεσμός, μία ομάδα ινδιάνων φαίνεται να κυνηγά τις δύο αυτές γυναίκες.

Λίγα λόγια για το έργο: Αυτή η ταινία είναι μία από τις αγαπημένες μου. Αυτό, βέβαια, μπορεί να το πω πολλές φορές ακόμα για άλλες ταινίες. Να ξέρετε ότι κάθε φορά θα το εννοώ!! Υπάρχουν πολλά πράγματα που με συναρπάζουν σε αυτή την ταινία. Η πλοκή, οι χαρακτήρες, τα τοπία, η μουσική. Ανά διαστήματα υπάρχουν σκηνές δράσης, αρκετά έντονης ορισμένες φορές, ενώ ενδιάμεσα δείχνει πώς αναπτύσσεται ο δεσμός μεταξύ του Day-Lewis και της Stowe. Η ταινία όμως δε νομίζω ότι θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί από ένα είδος. Ούτε καθαρά περιπέτεια είναι, ούτε ρομαντική (πώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια ταινία ρομαντική όταν δείχνει μια ξεριζωμένη καρδιά...), ούτε πολεμική. Είναι λίγο από όλα. Ο Day-Lewis, σίγουρα όχι στη μεγαλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, αλλά όπως πάντα απολαυστικός. Μάλιστα αρκετούς μήνες πριν τα γυρίσματα ξεκινήσουν, έμεινε στην άγρια φύση κυνηγώντας και ψαρεύοντας, όπως πίστευε ότι έκανε κι ο χαρακτήρας του, για να προετοιμαστεί. Όλα αυτά συνοδεύονται από πανέμορφα τοπία και λήψεις, που σε πολλά σημεία κλέβουν την παράσταση, μαζί με το soundtrack της ταινίας που για μένα είναι από τα πιο όμορφα που έχουν γίνει. Γρήγορο, συναισθηματικό αλλά και μεγαλειώδες που δε σ’ αφήνει ασυγκίνητο αλλά σου μένει και μετά την ταινία. Μαζί, η αισθητική που προσφέρουν δίνει μια διάσταση επική στο συνολικό θέαμα. Τέλος, η ταινία κέρδισε και το όσκαρ καλύτερου ήχου, το μόνο για το οποίο ήταν υποψήφια.
        Χωρίς να υπάρχει κάποιο βαθύτερο νόημα (πράγμα που δε θεωρώ απαραίτητο για να είναι μια ταινία ωραία), ο Τελευταίος των Μοϊκανών είναι μια πολύ όμορφη ταινία άξια των θετικών κριτικών της και που άνετα πρέπει να δώσει κάποιος ένα δίωρο περίπου για να την παρακολουθήσει.