Bronson

Σκηνοθεσία: Nicolas Winding Refn

Πρωταγωνιστές: Tom Hardy

Έτος: 2010

Διάρκεια: 92΄

Το ζουμί: Η ταινία αυτή αποτελεί την αληθινή ιστορία του Michael Peterson γνωστού με το όνομα Charles Bronson (ως alter ego). Όπως ο ίδιος δηλώνει από πάντα ήθελε να γίνει διάσημος και γι αυτό σε νεαρή ηλικία προσπαθεί να ληστέψει ένα ταχυδρομείο αλλά συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε εφτά χρόνια φυλακής. Αυτά τα εφτά χρόνια πολλαπλασιάστηκαν και μετατράπηκαν σε 34 από τα οποία τα 30 τα πέρασε μέσα στην απομόνωση. Πώς το κατάφερε αυτό; Με το να μετατραπεί στο βιαιότερο και πιο επικίνδυνο κατάδικο σε βρετανικές φυλακές.

Λίγα λόγια για το έργο: Πρόκειται για μια πολύ ωραία ταινία που όμως έχει αρκετές ιδιομορφίες και για αυτό σίγουρα δε θα εκτιμηθεί από όλους και θα αρέσει σε ακόμα λιγότερους. Αυτό συνέβη ακόμα και σε μένα. Πρέπει να ομολογήσω ότι μου άφησε μια περίεργη γεύση όταν τελείωσε. Ούτε καλή ούτε κακή. Απλά περίεργη. Αυτό, όμως, που συνειδητοποίησα ήταν ότι για αρκετές μέρες μετά συνέχιζα να τη φέρνω στη σκέψη μου και να προσπαθώ μανιωδώς να πείσω τον εαυτό μου να αποσαφηνίσει τη γνώμη του. Τότε κατάλαβα πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει κι ότι τελικά η εντύπωση αυτή ήταν θετική.

            Η ταινία ακολουθεί διάφορα στιγμιότυπα στη ζωή ενός ασήμαντου αρχικά ανθρώπου στην προσπάθειά του να γίνει απ’ το τίποτα διάσημος για οποιοδήποτε λόγο και χρησιμοποιώντας οποιαδήποτε μέσα ήταν διαθέσιμα. Η εμμονή με αυτό τον στόχο και το οξύθυμο του χαρακτήρα του τον οδηγούν γρήγορα, στα 18 του μόλις χρόνια, στη φυλακή. Εκεί βρίσκει την ευκαιρία να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Μπλέκει συνεχώς σε καυγάδες, πρωτοστατεί σε ξεσηκωμούς των φυλακισμένων ενώ το αγαπημένο του χόμπι είναι να επιτίθεται εναντίον φυλάκων. Αυτό τον οδηγεί σε συνεχή αύξηση της ποινής του, πράγμα που δε φαίνεται να τον επηρεάζει και πολύ μιας και βλέπει τη φυλακή ως ξενοδοχείο μέσα στο οποίο είναι ελεύθερος να κάνει ό, τι επιθυμεί, οδηγώντας τον στην επανάληψη των προηγούμενων συμβάντων.

            Και ποιο το ενδιαφέρον να δει κανείς την ταινία; Η αλήθεια είναι πως η υπόθεση δε θα διέφερε πολύ από μια ταινία του Ζαν Κλωντ Βαν Νταμ. Κι όμως αν δείτε την ταινία θα καταλάβετε πόσο ειρωνικό ήταν αυτό το σχόλιο. Η ταινία εισχωρεί αρκετά στο σκεπτικό του Bronson. Παρότι αφηγητής της ταινίας είναι ο ίδιος ο Bronson, δεν καταφέρνει να φτάσει στον πυρήνα του αν και νομίζω ότι δεν ήταν αυτός ο σκοπός της. Τον παρουσιάζει όσο αναλυτικότερα μπορεί με βάση τις πληροφορίες που θα αποκόμιζε ένας εξωτερικός παρατηρητής. Γι αυτό και αφήνει αναπάντητα ίσως κάποια ερωτήματα σχετικά με την κεντρική περσόνα και την απρόβλεπτη συμπεριφορά της. Η σκηνοθεσία της ταινίας όμως την καθιστά πολύ ενδιαφέρουσα στην παρακολούθησή της. Βάζοντας αρκετές φορές το θεατή ην καρέκλα του θεάτρου με τον πρωταγωνιστή στο ρόλο του αφηγητή προσφέρεται απευθείας σύνδεση με τη σκέψη του. Επίσης υπάρχουν αρκετά κωμικά στοιχεία στην ταινία πράγμα που λειτουργούν νομίζω και θετικά και αρνητικά (ίσως λίγο πιο πολύ αρνητικά). Απ τη μια πλευρά βοηθάνε στο να ελαφρύνουν λίγο το βίαιο και αψυχολόγητο πολλές φορές κλίμα που επικρατεί. Απ την άλλη τα κωμικά στοιχεία συμβάλλουν στο να δει με περισσότερη συμπόνια ο θεατής τον Bronson πράγμα που κατά τη γνώμη μου δε θα έπρεπε να συμβεί. Αποσπά την προσοχή του από το γεγονός ότι στην τελική ο πρωταγωνιστής είναι ένας καθαρά ΚΑΚΟΣ άνθρωπος. Πραγματικά, όταν παρουσιάζει το παρελθόν του ο ίδιος παραδέχεται ότι η ανατροφή του ήταν καλή, από τίμιους γονείς χωρίς να αφήνεται το παραμικρό υπονοούμενο για κάποιου είδους κακοποίηση που θα δικαιολογούσε εν μέρει την τάση του προς τη βία. Ούτε όμως κατηγορεί κακές παρέες ή συγκεκριμένα περιστατικά που θα τον στιγμάτιζαν. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η βίαιη αυτή συμπεριφορά είναι έμφυτη και έχοντας σώας τας φρένας αποτελεί μια προσωπική του επιλογή. Η ταινία όμως δε μοιάζει να θέλει να πάρει θέση εναντίον του, απλά να παραμείνει αμέτοχη ή ακόμα και να τον επαινεί για τις αρτιστικές του ικανότητες.

            Το μεγαλύτερο όμως ατού της ταινίας είναι άλλο. Είναι η καταπληκτική ερμηνεία του Tom Hardy που, αν και νέος ακόμα, θα έλεγα ότι έδωσε ήδη την ερμηνεία της καριέρας του. Κάνει εξαιρετική δουλειά στο ρόλο του βίαιου, αντικοινωνικού και οξύθυμου κατάδικου που η διάθεσή του αλλάζει τόσο εύκολα ώστε να σε κάνει να αμφιβάλλεις για το αν είναι ικανός να συμπαθήσει κάποιον ή ακόμα κι αν είναι παρανοϊκός. Βαθειά, ρεαλιστική και κυρίως δυναμική, η εμφάνισή του κατακλύζει την οθόνη και παίρνει με άνεση την υπόθεση στην πλάτη του αφού δεν υπάρχουν και άλλοι χαρακτήρες που να εμφανίζονται για μεγάλο χρονικό διάστημα. Χωρίς να ζορίζεται πολύ και με το να φαίνεται ότι το διασκεδάζει νομίζω ότι θα μπορούσα να φτάσω στο σημείο και να χαρακτηρίσω τον Hardy ακόμα και ως τρομακτικά καλό.

Ακόμα κι αν η ταινία δεν αρέσει σε κάποιους, η ερμηνεία του Hardy θα έπρεπε αναμφίβολα να μετρήσει σαν ελαφρυντικό στοιχείο!