V for Vendetta

Σκηνοθεσία: James McTeigue

Πρωταγωνιστές: Hugo Weaving, Natalie Portman, Stephen Rea

Διάρκεια: 107΄

Έτος: 2008

Το ζουμί: Ένας μασκοφόρος εκδικητής γνωστός με το όνομα V προσπαθεί, μέσα από τρομοκρατικές ενέργειες, να ανατρέψει το απολυταρχικό καθεστώς της χώρας του καθώς και να αφυπνίσει το λαό. Ταυτόχρονα σώζοντας μία νεαρή κοπέλα από βιασμό, βρίσκει στο πρόσωπό της έναν πιθανό σύμμαχο και βοηθό ενώ τη ίδια στιγμή η αστυνομία της κυβέρνησης κάνει ό, τι μπορεί για να τον συλλάβει.

Λίγα λόγια για το έργο: Μία ακόμα απ' τις αγαπημένες μου ταινίες. Έρχεται εκ Βρετανίας και επίσημα μπορεί να θεωρηθεί αστυνομική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας (Ναι, όλα αυτά)! Βέβαια, αυτό που κάνει την ταινία τόσο ξεχωριστή δεν είναι κάτι από τα παραπάνω αλλά το πολιτικό μήνυμα που περνάει καθ’ όλη τη διάρκειά της.

Πιο συγκεκριμένα,  η ταινία τοποθετείται χρονικά σε ένα ακαθόριστο κοντινό μέλλον κατά το οποίο έχει αλλάξει ολοκληρωτικά το πολιτικό σκηνικό και κατ’ επέκταση οι ζωές των ανθρώπων. Μετά από μια μακρά περίοδο αναταραχών και τρομοκρατικών ενεργειών, στη Μεγάλη Βρετανία και όχι μόνο, στην εξουσία κατάφερε να ανέβει ο αδίστακτος Adam Sutler ο οποίος μετέτρεψε το πολίτευμα σε απόλυτη μοναρχία με αυτόν στο υψηλότερο αξίωμα. Στην καθημερινότητα των ανθρώπων τώρα έχουν μπει νέοι κανόνες όπως η απαγόρευση της κυκλοφορίας και οι Καταδότες οι οποίοι έχουν γίνει ...επάγγελμα. Κι ενώ όλοι έχουν σκύψει πλέον το κεφάλι, εμφανίζεται ένας μασκοφόρος «τρομοκράτης» για να ταράξει τα νερά και να προσπαθήσει να υπενθυμίσει στους πολίτες το τίμημα που πληρώνουν για να αισθάνονται δήθεν ασφαλείς.

Η ταινία από μόνη της διαθέτει αρκετή δράση η οποία είναι μάλιστα αρκετά εντυπωσιακή. Αλλά προσφέρει κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Προσφέρει ένα δυνατό μήνυμα σχετικά με την κυριαρχία των φασιστικών πολιτευμάτων και του πώς καταφέρνουν να επιβληθούν σε περιόδους έντονων αναταραχών, σχετικά με το ρόλο των κυβερνήσεων, των ΜΜΕ και γενικότερα για το σφετερισμό της εξουσίας από τους κατέχοντες υψηλά κυβερνητικά αξιώματα, η απλά πολλή δύναμη. Δείχνει πώς, ακόμα και μια δημοκρατική κυβέρνηση, θα μπορούσε να στραφεί, άμεσα ή έμμεσα, ενάντια στον ίδιο το λαό του κράτους με σκοπό την απόλυτη υποταγή του. Παρουσιάζει όμως και άλλες δύο πλευρές. Αυτή που αντιστέκεται. Αυτή που αντιδρά, επαναστατεί και παρά τη συντριπτική μειοψηφία της προσπαθεί, υπερβαίνοντας τις δυνάμεις της, να δείξει στους υπόλοιπους πού έχουν καταντήσει (V) και αυτή που φοβούμενη το καθεστώς και τις κυρώσεις που θα υποστεί λόγω μιας «παραβατικής», κατά τους νέους νόμους, συμπεριφοράς, έχει μετατραπεί σε κοπάδι με πρόβατα (Evey).

Η ταινία θα έλεγα ότι έχει διαχρονικό χαρακτήρα (δεν είμαι σίγουρος αν έχει υπάρξει ή αν θα υπάρξει χρονική περίοδος χωρίς διεφθαρμένους πολιτικούς) ο οποίος πολύ εύκολα αποτυπώνεται μέσα από πολλές ατάκες-αποφθέγματα. Μια ταινία που θα μπορούσε άνετα να μιλάει για πολλά σύγχρονα κράτη, ένα από τα οποία και το δικό μας. Αν δεν κάνω λάθος, η ταινία πρέπει να είχε απαγορευτεί για λίγο καιρό στις ΗΠΑ.

Όσον αφορά τους πρωταγωνιστές τώρα: Η Natalie Portman σε μία ωραία εμφάνιση που δείχνει ότι είναι σοβαρή ηθοποιός. Άλλωστε δε θα δέχονταν πολλές γυναίκες να ξυρίσουν το κεφάλι τους για χάρη μιας ταινίας. Βέβαια νομίζω ότι το παρακάνει λίγο με τις φοβισμένες εκφράσεις και το συνεχώς τρομαγμένο look. Επίσης ο Stephen Rea αξιοπρεπής στο ρόλο του στωικού, ανοιχτόμυαλου ντετέκτιβ. Την παράσταση παρόλα αυτά κλέβει με άνεση ο Hugo Weaving (γνωστός πιο πολύ απ’ το ρόλο του ως Πράκτορα Smith στο Matrix), ο οποίος αποδεικνύει ότι και χωρίς να δείξεις καν το πρόσωπό σου στην ταινία μπορείς να δώσεις μια παθιασμένη ερμηνεία που γεμίζει τη σκηνή.

Σαν ένα μικρό αρνητικό να πω ότι η ταινία φαίνεται να έχει φτιαχτεί όχι απλά για να περάσει το μήνυμα που περνάει, αλλά γύρω από αυτό. Δε θέλει να το αφήσει να εννοηθεί από τα γεγονότα αλλά στο πετάει στα μούτρα. Ωστόσο μπορεί και αυτό να μας χρειάζεται. Να μας τα πει κάποιος στα μούτρα, όπως ακριβώς κάνει ο V στους πολίτες όταν μεταδίδει το τηλεοπτικό του μήνυμα.