Clerks

Σκηνοθεσία: Kevin Smith

Πρωταγωνιστές: Brian O’ Halloran, Jeff Anderson

Διάρκεια: 92’

Έτος: 1994

Το ζουμί: Μία μέρα στη δουλειά. Δύο υπάλληλοι, ο ένας σε mini market ο άλλος σε video club περνάνε τη μέρα τους με το να συζητούν για ταινίες, να κοροϊδεύουν τους πελάτες και να προσπαθούν να λουφάξουν όσο πιο πολύ μπορούν.

Λίγα λόγια για το έργο: Κάτι που βρίσκω άκρως ενδιαφέρον σε αυτή την ταινία είναι το παρασκήνιό της. Ο σκηνοθέτης Kevin Smith  έφτιαξε αυτή την ταινία μόλις με 27.000 δολάρια. Αποτελεί δηλαδή τον ορισμό του low budget. Ο ίδιος δούλευε ως υπάλληλος στο ίδιο mini market που δουλεύει ο πρωταγωνιστής Dante (Brian O’ Halloran) όταν έγραψε το σενάριο, καθώς και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Κι επειδή δε βγάζεις και πολλά από μια τέτοια δουλειά, για να κάνει την ταινία δανείστηκε 3.000 δολάρια από τους γονείς του, πούλησε ένα μεγάλο μέρος της συλλογής του από comics και χρέωσε όσο μπορούσε τις πιστωτικές του κάρτες. Η ταινία έγινε αρκετά μεγάλη επιτυχία και ο ίδιος αρκετά διάσημος ώστε να μπορέσει όχι μόνο να ξεχρεώσει αλλά και να αγοράσει πίσω τη συλλογή που είχε πουλήσει.
Όπως είπα, ο Smith δούλευε στο μαγαζί της ταινίας κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Για την ακρίβεια δούλευε από τις 6 το πρωί ως τις 11 το βράδυ (ελπίζω όχι ΟΛΗ την ημέρα), μετά έκαναν γυρίσματα μέχρι τις 4 το πρωί και ύστερα κοιμόταν ένα δίωρο μέχρι να ξαναπάει στη δουλειά του. Κι επειδή η ταινία γυριζόταν όταν το μαγαζί ήταν κλειστό και δεν μπορούσαν να ανεβάσουν τα ρολά, ο Smith φρόντισε μέσα από το σενάριο να βρει μια δικαιολογία για να είναι συνεχώς κατεβασμένα. Για τον ίδιο λόγο η ταινία γυρίστηκε και σε ασπρόμαυρο. Το ξέρω, είναι αρκετά όλα αυτά, αλλά μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση όταν τα είχα πρωτομάθει. (Οι περισσότερες παραπάνω πληροφορίες προήλθαν κυρίως από το IMDB)

Όσον αφορά το περιεχόμενο της ταινίας τώρα. Είναι μια ξεκαρδιστική κωμωδία με ένα σενάριο που φαίνεται είτε φτωχό είτε βαρετό. Τι το ενδιαφέρον μπορεί να έχει μια ημέρα στη δουλειά δύο υπαλλήλων; Κι όμως. Μπορεί να μην  είσαι στην τσίτα ή να έχεις αγωνία για το τι θα συμβεί μετά αλλά απολαμβάνεις όλη την ώρα μία ευχάριστη ταινία με πολύ χιούμορ. Αα ναι, το χιούμορ. Όποτε σκέφτομαι αυτή την ταινία μου έρχεται μία λέξη στο μυαλό: Ξεδιάντροπη! Σε πολλές περιπτώσεις το χιούμορ είναι βρώμικα αστεία που παρουσιάζονται στο θεατή με έντονη χυδαιότητα. Και αυτός ξεκαρδίζεται στα γέλια. (βλ. 37 dicks, jizz mopper) Αλλά υπάρχει και το άλλο είδος χιούμορ. Αυτό των γρήγορων διαλόγων με έξυπνες ατάκες και, σε κάποιες περιπτώσεις, εξεζητημένου λεξιλογίου που λίγο ταιριάζει με το προφίλ των χαρακτήρων.

Οι τελευταίοι περνούν την ώρα τους με το να χαζεύουν, να βαριούνται και να σκοτώνουν την ώρα τους με το να αμπελοφιλοσοφούν περί των πελατών, της ευθύνης τους ως υπάλληλοι και άλλων ασήμαντων θεμάτων. Σας διαβεβαιώνω ότι πουθενά, όμως, δε θα βρείτε τέτοια πολιτική ανάλυση της καταστροφής του Άστρου του Θανάτου από τον Πόλεμο των Άστρων. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει και στους Jay & Silent Bob (τον τελευταίο ενσαρκώνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης), δύο εμπόρους ναρκωτικών έξω από το mini market που …στην ουσία δεν κάνουν τίποτα, αλλά σίγουρα τραβάνε την προσοχή.

Σίγουρα δε θα βρουν όλοι το χιούμορ της ταινίας τόσο ξεκαρδιστικό. Αλλά υπάρχουν ορισμένες στιγμές που δε νομίζω ότι μπορείς να κρατηθείς εύκολα απ’ τα γέλια. Και φτάνοντας εδώ, μια μικρή παρατήρηση: Θα είναι ένα ατού, για όποιον μιλάει καλά αγγλικά, να μπορεί να ακούει ταυτόχρονα τους αγγλικούς διαλόγους. Όχι ότι αυτοί που δεν το καταφέρνουν εξίσου καλά θα χάσουν τη συνέχεια της πλοκής! Απλά με τους ελληνικούς υποτίτλους ή θα «τσεκουρωθούν» λίγο οι διάλογοι ή θα παρουσιάζονται ολόκληροι κι ο θεατής δε θα προλαβαίνει να τους διαβάζει.

Κατά τα άλλα καθίστε και απολαύστε.

Αγαπημένη σκηνή: (ψιλοSPOILER) Όταν ο Randal (Jeff Anderson) παραγγέλνει τις πορνοταινίες μπροστά σε μια γυναίκα με το παιδί της.