This is Spinal Tap

Σκηνοθεσία: Rob Reiner

Πρωταγωνιστές: Christopher Guest, Michael McKean, Harry Shearer

Διάρκεια: 82'

Έτος: 1984

Το ζουμί: Ένα mockumentary γύρω από ένα βρετανικό ροκ συγκρότημα, τους Spinal Tap, το οποίο είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία στις δεκαετίες του 60’ και 70’. Τώρα, και ενώ είναι σε περίοδο παρακμής, επιστρέφουν στην Αμερική για ένα tour με αφορμή το νέο τους άλμπουμ.

Λίγα λόγια για το έργο: Ο Rob Reiner και οι πρωταγωνιστές της ταινίας δημιούργησαν αυτό το γκρουπ το 1979 για χάρη του πιλοτικού επεισοδίου μιας σειράς, η οποία τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Μερικά χρόνια μετά, όμως, ο Reiner έκανε αυτό το mockumentary ή rockumentary, όπως λέει ο ίδιος, σατιρίζοντας τη hard rock και metal μουσική και κυρίως τα αντίστοιχα συγκροτήματα. Και καταφέρνει να φτιάξει μια πολύ to the point και αστεία κωμωδία.

Η μπάντα υποτίθεται ότι είναι βρετανική αλλά στην πραγματικότητα μόνο ο Christopher Guest είναι Βρετανός ενώ όλοι μιλούν με ψεύτικες προφορές. Καθώς τα μέλη μιλούν στην κάμερα φαίνεται να έχουν το ύφος του ψαγμένου ατόμου, που έχει κατασταλαγμένη άποψη για αυτά που τον αφορούν και για τις αρχές που ακολουθεί. Στην πραγματικότητα, όμως, τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Τα περισσότερα από αυτά που λένε καταλήγουν να είναι βλακείες που προσπαθούν να παρουσιάσουν όσο καλύτερα μπορούν για να καλύψουν την άγνοιά τους.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του γκρουπ φαίνεται να είναι ότι έχουν ξεχάσει να εκσυγχρονιστούν. Έχουν μείνει σε περασμένες δεκαετίες όπου η πιο χύμα εμφάνιση και το σεξ πουλούσαν σαν τρελά. Σε αυτό στηρίζεται πολύ ο Reiner. Τα τραγούδια του συγκροτήματος έχουν όλα σεξουαλικά υπονοούμενα και τα εξώφυλλα των άλμπουμ σεξιστικά περιεχόμενα. Κι ενώ η ίδια η μουσική μπορεί να είναι καλή, οι στίχοι ώρες ώρες είναι τόσο χαζοί που αγγίζουν το μεγαλείο του πιο τελευταίου μπουζουξίδικου. Αντίστοιχα οι εμφανίσεις τους στη σκηνή χαρακτηρίζονται πάντα από υπερβολή που φτάνει τα όρια του κιτς.

Ο σκηνοθέτης κάνει πολύ καλή δουλειά στο να σατιρίζει το όλο κλίμα και τον ενθουσιασμό που υπήρχε γύρω από τα συγκροτήματα εκείνης της εποχής. Τα μέλη των Spinal Tap είναι εντελώς ψωνισμένα, με τεράστια ιδέα για τον εαυτό τους (και υπάρχει υπονοούμενο σ’ αυτή τη φράση) και έναν αέρα εντελώς δήθεν. Λες και αυτό που κάνουν δεν τους βγαίνει φυσικό. Ο rock χαρακτήρας τους δεν είναι αυθεντικός αλλά περισσότερο rock για το rock. Θέλουν τόσο πολύ να δείξουν ότι είναι cool και πρότυπα που οδηγούνται σε υπερβολές από τις πράξεις τους μέχρι τις στυλιστικές τους επιλογές. Σ’ αυτό κι αν έχουν ξεχάσει να αλλάξουν δεκαετία. Συχνά ημίγυμνοι στη σκηνή και πάντα να φοράνε όσο πιο γυαλιστερά υφάσματα γίνεται και στενά δερμάτινα παντελόνια.

Άλλο ένα ενδιαφέρον στοιχείο της ταινία είναι ότι βλέπεις, έστω και με λίγο ανορθόδοξο τρόπο, τι συμβαίνει στα backstage του συγκροτήματος. Τις αποφάσεις που πρέπει να πάρουν, τις εμπνεύσεις που έχουν. Ακόμα πώς διαχειρίζονται την αποτυχία τους και πώς οδηγούνται σιγά σιγά στην παρολίγον διάλυση εξαιτίας …μιας γυναίκας. Εδώ νομίζω ότι ο Reiner κλείνει το μάτι στο θεατή αναφερόμενος στους Beatles και τη Yoko Ono.

Το This is Spinal Tap είναι μια ελαφρώς διαφορετική κωμωδία που νομίζω πως θα εκτιμήσουν κυρίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία. Χωρίς καθόλου κακία ή πίκρα, αλλά με άκρως ρεαλιστικό τρόπο, σατιρίζει και απομυθοποιεί, κατά κάποιο τρόπο, τη rock σκηνή μοναδικά.

Fun fact: Το όνομα του χαρακτήρα του Reiner, Marty DiBergi, είναι αναφορά σε τέσσερις σκηνοθέτες. Martin Scorese, Brian De Palma, Steven Spielberg και Federico Fellini ή Michelangelo Antonioni.