Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Intouchables


Άθικτοι

Σκηνοθεσία: Olivier Nakache, Eric Toledano
Πρωταγωνιστές: Francois Cluzet, Omar Sy, Audrey Fleurot
Διάρκεια: 112’
Έτος: 2011

Το ζουμί: Ένας τετραπληγικός πλούσιος άντρας προσλαμβάνει έναν νεαρό από τις υποβαθμισμένες συνοικίες του Παρισιού ως βοηθό του. Μεταξύ τους αρχίζει να αναπτύσσεται σιγά σιγά μια βαθύτερη σχέση.

Λίγα λόγια για το έργο: Η ταινία προβλήθηκε πριν μερικούς μήνες στη Γαλλία και αμέσως έκανε κάτι παραπάνω από αισθητή την παρουσία της. 20 εκατομμύρια εισιτήρια μέσα στις πρώτες βδομάδες την έβαλαν στη θέση Νο 2 των εμπορικότερων ταινιών όλων των εποχών στη Γαλλία . Εγώ είχα την τύχη να την παρακολουθήσω στη Μυστική Πρεμιέρα του Δαναού. Περιέγραφε την ταινία ως την "feel good ταινία της χρονιάς και έναν ύμνο στην αισιοδοξία". Και πραγματικά είναι. Ο ορισμός του feel good μιας και έφυγα με ένα χαμόγελο κολλημένο πάνω μου και με μια ανεξήγητη χαρά. Πρόκειται για μια απ’ τις καλύτερες κωμωδίες που έχω δει, της οποίας τα θεμέλια βασίζονται στην πραγματικότητα στο δράμα.
Ο Philippe (Francois Cluzet) είναι ένας πλούσιος αριστοκράτης που ζει μια αδιάφορη, σχεδόν άχαρη ζωή στην έπαυλή του στο Παρίσι. Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης για να προσλάβει κάποιον να τον βοηθάει με τις καθημερινές του ανάγκες, εισβάλλει ο Driss (Omar Sy). Ο Driss δε ψάχνει για δουλειά, απλά θέλει να του υπογράψουν ένα χαρτί για να πάρει το επίδομα ανεργίας. Σε μια απροσδόκητη κίνηση ο Philippe τον προσλαμβάνει.
 Καθώς ο Driss προσπαθεί να συνηθίσει να φροντίζει κάποιον που δεν μπορεί να κινηθεί καθόλου, οι δύο άντρες έρχονται πιο κοντά. Ο ένας μαθαίνει τις συνήθειες του άλλου, τον κόσμο του άλλου, βλέπουν πράγματα διαφορετικά και με αυτό τον τρόπο αλληλοβοηθιούνται. Περισσότερο ωφελείται ο Philippe. Ο πρόσχαρος χαρακτήρας του Driss, τα συνεχή πειράγματά του και η αδιαφορία του προς την κατάσταση του Philippe (με την έννοια ότι τον αντιμετωπίζει όπως όλους τους άλλους), του δίνουν δύναμη και θέληση να συνεχίσει να ζει με αξιοπρέπεια τη ζωή του.
Ξέχασα να αναφέρω ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία. Όταν προσέγγισαν τον Philippe Pozzo di Borgo (τον πραγματικό Philippe) με την ιδέα να μεταφέρουν τη ζωή του στον κινηματογράφο, αυτός δέχτηκε με την προϋπόθεση να είναι η ταινία κωμική. Γι αυτό ακριβώς, ενώ η υπόθεση με την πρώτη ματιά είναι δραματική (και δε λείπουν οι δραματικές σκηνές απ’ την ταινία), η ταινία βγάζει άφθονο γέλιο. Χωρίς να υπερβάλλω καθόλου, όλος ο κινηματογράφος γελούσε σπαρταριστά σε ουκ ολίγες σκηνές.
Το χιούμορ μάλιστα της ταινίας είναι τόσο αυθεντικό ώστε μετά την ταινία με δυσκολία θυμόμουν κάποια ατάκα. Δεν είναι απ’ τις ταινίες που προσπαθούν απεγνωσμένα μέσα από υπερβολές να σε κάνουν να γελάσεις.
Το καταφέρνει μέσα από την καθημερινή συνύπαρξη δύο ανθρώπων, με απλές αστείες καταστάσεις που θα μπορούσαν να συμβούν στον καθένα (αν ο ένας τουλάχιστον ήταν τετραπληγικός).
Η ταινία δεν αναλύει την αναπηρία του Philippe σα μια γενική κατάσταση, μια αναλογία που θα ταίριαζε σε κάθε τετραπληγικό. Δε θέλει να το κάνει άλλωστε. Αυτό που κάνει είναι να δείξει ότι η ζωή κάθε ανθρώπου μπορεί να συνεχίσει να έχει νόημα παρά τις όποιες δυσκολίες μπορεί να αντιμετωπίσει. Είναι μια αισιόδοξη εκδοχή του "Η θάλασσα μέσα μου". Ή καλύτερα, είναι το ακριβώς αντίθετο, αν αναλογιστεί κανείς την υπόθεση της ταινίας του Amenabar.
Μια μικρή ένσταση που έχω για την ταινία είναι ότι δε δείχνει σε μεγάλο βαθμό τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε ο Philippe και τη δυστυχία που επικρατούσε στη ζωή του. Νομίζω ότι θα είχε ενδιαφέρον αν οι σκηνοθέτες είχαν αναπτύξει λίγο παραπάνω αυτό το μέρος ώστε να εκτιμηθεί περισσότερο η ευεργετική και σωτήρια, για το Philippe, παρουσία του Driss. Άλλωστε ο ίδιος ο Philippe Pozzo di Borgo έχει δηλώσει ότι αν δεν είχε γνωρίσει τον Abdel (τον πραγματικό Driss), ο ίδιος θα είχε πεθάνει.
Να αναφέρω ακόμα ότι η χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών είναι πολύ καλή, όπως και οι ερμηνείες τους. Ο Cluzet δίνει μια ζεστή ερμηνεία στο ρόλο του κουρασμένου τετραπληγικού ενώ ο Sy κέρδισε το βραβείο Cesar (το αντίστοιχο γαλλικό όσκαρ) υποδυόμενος το γελαστό και εκδηλωτικό Driss.
Μία αξιολάτρευτη ταινία που έρχεται στους ελληνικούς κινηματογράφους σε μερικές μέρες (νομίζω στις 29 του μήνα). Αν είστε λάτρης του σπορ (αλλά ακόμα κι αν δε συχνάζετε) θα έλεγα ότι είναι μια πολύ καλή επιλογή.

Αγαπημένη σκηνή: Παρ’ ότι δεν ξεχωρίζω κάποια συγκεκριμένη, αλλά για να μην το αφήσω κενό, όταν ο Driss "εξερευνά" τα όρια της αναπηρίας του Philippe ρίχνοντάς του επανειλημμένως καυτό τσάι στα πόδια του.

Και ένα ωραίο κομμάτι απ' το επίσης όμορφο soundtrack της ταινίας.

8 σχόλια:

  1. Tην ειδα προσφατα(εξω κυκλοφορει ηδη το dvd και βρισκεται για κατεβασμα αν ψαχτεις ) και εγω και εχω ακριβως τα ιδια συναισθηματα!

    Εξαρετικη προταση και επιλογη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ταινία έναρξης του Γαλλόφωνου Φεστιβάλ στην Αθήνα(πέρυσι το Potiche φέτος αυτό).Το γαλλικό σινεμά τα καταφέρνει μια χαρά τελικά και κυριαρχεί με την καλή έννοια πλέον στην Ευρώπη....τουλάχιστον αυτή την αίσθηση έχω,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το είδα ότι κυκλοφορεί στο ίντερνετ αλλά καλύτερα που το είδα στον κινηματογράφο. Με όλη την αίθουσα να γελάει παρασύρεσαι κι εσύ περισσότερο και σου φτιάχνει ακόμα πιο πολύ τη διάθεση.
    Thanks Evil!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Academy, όντως νομίζω ότι έχει μια σταθερά καλή, ανοδική πορεία και πάντα μου έβγαζε κάτι αν όχι το ποιοτικό, τότε το προσεγμένο ο γαλλικός κινηματογράφος. Παρ' ότι θα ήθελα, δεν μπορώ να παρακολουθήσω δυστυχώς το φεστιβάλ, από εδώ που είμαι, οπότε κάντε το όσοι μπορείτε για μένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Υπέροχη ταινία!!!!!!ότι καλύτερο έχω δει τον τελευταίο καιρό!εξαιρετική πρόταση για όποιον θέλει να δει μια γεμάτη συναισθήματα ταινία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χαίρομαι που συμφωνούμε Ted!! Και, αν μου επιτρέπεις, να προσθέσω ότι τα συναισθήματα που εκφράζει η ταινία τα περνά αβίαστα στο κοινό της έχοντας ένα πολύ θετικό αντίκτυπο πάνω του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Όντως υπέροχη ταινία!!!! Γίνεται, αλήθεια, να μην την λατρέψεις;.........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσετε και τα βιβλία τόσο του Pozzo, όσο και του Abdel Sellou (Dris στην ταινία). Νομίζω ότι δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμα στα ελληνικά, αλλά διαβάζονται άνετα και στα γαλλικά, αγγλικά ή γερμανικά. Οι ιστορίες τους είναι συγκλονιστικές! Τα βιβλία δεν εστιάζουν μόνο στη σχέση μεταξύ τους, αλλά αφορούν όλη τους τη ζωή. Μετά ψάξτε στο διαδίκτυο για συνεντεύξεις του Pozzo (οι περισσότερες είναι στα γαλλικά, αλλά υπάρχουν και κάποιες στα αγγλικά). Ο άνθρωπος είναι αξιοθαύμαστος και αξιολάτρευτος και έχει πολλά να μας διδάξει σχετικά με το τι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή. Με έχει επηρεάσει βαθύτατα και νομίζω ότι μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τις ανθρώπινες σχέσεις και τη ζωή γενικότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή