Midnight in Paris

Μεσάνυχτα στο Παρίσι

Σκηνοθεσία: Woody Allen

Πρωταγωνιστές: Owen Wilson, Rachel McAdams, Marion Cotillard

Διάρκεια: 94'

Έτος: 2011

Το ζουμί: Ένας νεαρός συγγραφέας κάνει διακοπές με τη μνηστή του στο Παρίσι. Καθώς τα βράδια κάνει μόνος του βόλτες στα δρομάκια της πόλης, ανακαλύπτει ότι γυρίζει στο Παρίσι του 1920, την αγαπημένη του εποχή, και συναναστρέφεται με προσωπικότητες της εποχής.

Λίγα λόγια για το έργο: Για να μην ανέβασα τίποτα για το "Prometheus" πάει να πει ότι δεν ήταν αυτό που περίμενα. Καλή, απλά όχι κάτι που να με ξετρελάνει. Δεν πειράζει Ridley, στην επόμενη. Αυτά για τον Προμηθέα. Στα του Woody τώρα. Πάνε δέκα μέρες που είδα το "Μεσάνυχτα στο Παρίσι" και μπορώ να πω ότι ακόμα διατηρώ λίγο από τον ενθουσιασμό μου. Βέβαια όταν την έβλεπα ήμουν λίγο θυμωμένος με τον εαυτό μου. Θυμωμένος γιατί αγνόησα όσους μου έλεγαν ότι είναι μια πολύ καλή ταινία και γιατί άργησα να τη δω. Ο Woody Allen, λοιπόν, παίρνει σβάρνα τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (Λονδίνο, Παρίσι, Ρώμη) και πολύ καλά κάνει.

O  Gil (Owen Wilson) είναι διακοπές στο Παρίσι με τη μνηστή του Inez (Rachel McAdams). Ο ίδιος είναι ενθουσιασμένος γιατί το Παρίσι αποτελεί την αγαπημένη του πόλη και πάντα ήθελε να μένει εκεί, και πιο συγκεκριμένα στο Παρίσι του 1920. Απ’ την άλλη η εντελώς bitch Inez προτιμάει να κάνει παρέα με τον ψηλομύτη, ξερόλα, αλλαζονικό Paul (Michael Sheen).

Μέχρι που ένα βράδυ ο Gil, ενώ περπατάει μόνος του στα στενάκια της πόλης, χάνεται και μεταφέρεται στην αγαπημένη του εποχή. Εκεί αρχίζει να γνωρίζει και να συναναστρέφεται με διάφορους καλλιτέχνες της εποχής όπως ο Fitzgerald, ο Hemingway, ο Picasso και πολλοί άλλοι με την προσοχή του να εστιάζεται στην πανέμορφη ερωμένη του Picasso, Adriana (Marion Cotillard). Φυσικά την άλλη μέρα, η μνηστή του δεν πιστεύει λέξη αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει απ’ το να κάνει κάθε βράδυ τη βόλτα του στο 1920.

Μ’ αρέσει πολύ όταν βλέπω σκηνοθέτες που μετά από τόσα χρόνια συνεχίζουν να μένουν όχι απλά δημιουργικοί, αλλά και πρωτότυποι, φρέσκοι και να εκφράζουν μέσα από τα έργα τους την αγάπη τους για τον κινηματογράφο. Τα "Μεσάνυχτα στο Παρίσι" και το "Hugo" του Martin Scorsese νομίζω ότι αποτελούν δύο τέτοια παραδείγματα.

Το "Μεσάνυχτα στο Παρίσι" διακατέχεται από μία ρομαντική διάθεση και μια εμφανή νοσταλγία του σκηνοθέτη. Χωρίς να βαρύνει την ατμόσφαιρα, ενθουσιάζει το κοινό, κάνοντάς το να ταυτιστεί με τον έκπληκτο Gil ο οποίος δεν πιστεύει στα μάτια του. Όπως στο "Amelie" έτσι και στο "Μεσάνυχτα στο Παρίσι", η πόλη του φωτός είναι συμπρωταγωνίστρια στην ταινία. Βέβαια ο Allen δε δείχνει την παραμυθένια πλευρά του όπως ο Jeneut, αλλά μια πιο ρομαντική εικόνα του κάτω απ’ τα απαλά φώτα των δρόμων ή μέσα από τα πάρτυ της εποχής.

Το ύφος της ταινίας θυμίζει, νομίζω, λίγο πιο πρώιμο Woody Allen. Με χιούμορ άλλες φορές διακριτικό και σαρκαστικό, άλλες πιο εμφανές και πάντα διάχυτο στην ατμόσφαιρα. Η νευρική διάθεση, η έλλειψη αυτοπεποίθησης, οι αρκετές φοβίες του πρωταγωνιστή είναι υπαρκτά στην ταινία αλλά σε σημαντικά μικρότερο βαθμό απ’ ότι σε άλλες ταινίες του, όπως πχ στο "Νευρικό εραστή". Ίσως επειδή λείπει κι ο ίδιος ο Allen απ’ την ταινία.

Κι αυτό με φέρνει στο cast. Σε γενικές γραμμές είναι υπέροχο. Η Rachel McAdams μακριά απ’ τα γλυκά κοριτσάκια που μας έχει συνηθίσει, ο Adrien Brody διασκεδαστικός στο μικρό ρόλο του Dali και φυσικά η, πάντα, εκθαμβωτική Marion Cotillard, για την οποία βρήκαμε σε ποια εποχή θα έπρεπε να είχε γεννηθεί. Απλά ταιριάζει απόλυτα με το όλο ύφος της ταινίας. Η μόνη μικρή παραφωνία είναι ο ίδιος ο πρωταγωνιστής. Δεν ξέρω γιατί τον διάλεξε ο σκηνοθέτης. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι όσο αγγούρι είναι συνήθως, απλά είναι λιγότερο. Όπως και να ‘χει, ταινία του Woody Allen είναι για τον Owen Wilson το  απόγειο της καριέρας του. Ο ίδιος θα έλεγα ότι προσπαθεί να μιμηθεί λίγο τον Woody Allen (οι υπαρκτές νευρώσεις που λέγαμε) αλλά σε μικρότερη ένταση. Κάτι σε νεότερη, πιο χαλαρή εκδοχή του. Αν δεν κάνω λάθος έχει ξαναπαίξει έναν παρόμοιο ρόλο σε ταινία του.

Η ταινία μου βγάζει, επίσης, κάτι το πολύ προσωπικό. Κάτι που ο ίδιος ο σκηνοθέτης θα ήθελε να ζήσει, ένα όνειρό του ή ένα απωθημένο του. Να μπορέσει να συναντήσει τα καλλιτεχνικά του ινδάλματα, να συζητήσει μαζί τους, να μάθει τι σκέφτονται, να ανταλλάξει ιδέες. Ποιος δε θα το ήθελε άλλωστε.

Πέρα από την όλη ρομαντική εικόνα, η ταινία καταλήγει και κάπου. Στην επιθυμία πολλών ανθρώπων να ζούσαν σε κάποια άλλη εποχή ή να ζούσαν μια άλλη ζωή. Κι αυτό γιατί μια άλλη εποχή/ζωή, που τους είναι άγνωστη και δεν την έχουν ζήσει, μοιάζει πιο ελκυστική, ακριβώς επειδή είναι άγνωστη. Γιατί νομίζουν ότι εκεί θα βρουν αυτό που τους λείπει τώρα. Αγνοώντας ότι όταν αυτό το παρελθόν γίνει παρόν τους, απλά θα το βαρεθούν, όπως βαριέσαι αργά ή γρήγορα κάτι που γίνεται δικό σου και το συνηθίζεις. Ό,τι ψάχνεις πρέπει πρώτα να το βρεις μέσα σου και μετά να το αναζητήσεις γύρω σου.

Μια ταινία που καταφέρνει να σε παρασύρει στο ρυθμό της και που θα γοητεύσει τους οπαδούς του Woody Allen. Θα ταίριαζε πάρα πολύ σε θερινό σινεμαδάκι αλλά βγήκε λίγο πιο πριν απ’ ότι έπρεπε. Όπως και να χει, είναι ό,τι πρέπει για μια ήσυχη, χαλαρωτική και ελαφρώς μαγευτική βραδιά

Αγαπημένη σκηνή: Ίσως η σκηνή που ο Gil «τη λέει» στον αντιπαθητικό Paul μπροστά στον πίνακα του Picasso.