Boy A

Σκηνοθεσία: John Crowley

Πρωταγωνιστές: Andrew Garfield, Peter Mullan, Katie Lyons

Έτος: 2007

Διάρκεια: 106’

Το ζουμί: Ο Jack βγαίνει από τη φυλακή μετά από πολυετή ποινή που εξέτισε για ένα φόνο που διέπραξε όταν ήταν μικρός. Προσπαθεί να προσαρμοστεί σε μια κοινωνία που δε γνωρίζει και να ξεχάσει τον παλιό του εαυτό. Αλλά το ένοχο παρελθόν του δεν τον αφήνει να ξεφύγει τόσο εύκολα.

Λίγα λόγια για το έργο: Πέτυχα αυτή την ταινία σε ένα site, την είχα ακουστά από πριν, το στόρι μου φάνηκε ενδιαφέρον και είπα να της δώσω μια ευκαιρία. Και πολύ καλά έκανα. Η ταινία είναι βρετανικής παραγωγής και προσωπικά τη θεωρώ ένα πραγματικό διαμάντι. Σε παρασύρει συναισθηματικά και αφού τελειώσει σε κάνει να προβληματιστείς και, γιατί όχι, να τη σκέφτεσαι ξανά και ξανά. Τουλάχιστον αυτά έκανε σε μένα.

Η ταινία ξεκινάει με τον Jack Burridge (Andrew Garfield) να αποφυλακίζεται και να προσπαθεί να εγκλιματιστεί στη νέα του ζωή με τη βοήθεια του υπεύθυνου για την επανένταξή του Tom (Peter Mullan). Για το λόγο αυτό διαλέγει νέο όνομα (Jack δεν είναι το πραγματικό του), βρίσκει μια απλή δουλειά και προσπαθεί να ζήσει σαν κανονικός άνθρωπος μακριά από προβλήματα και κυρίως μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Κι αυτό γιατί η κοινωνία δεν τον έχει συγχωρέσει για το παρελθόν του και εξαγριωμένοι πολίτες τον αναζητούν για να αποδώσουν τη δικιά τους δικαιοσύνη. 

Εδώ είναι που εισέρχεται και η πραγματική ουσία της ταινίας. Γιατί αυτό που κάνει είναι να εξερευνά τον ψυχικό κόσμο ενός ατόμου, το οποίο, πραγματικά μετανιωμένο για αυτό που έκανε, προσπαθεί να κερδίσει εκ νέου την εύνοια και την αποδοχή ενός κόσμου σκληρού, που θυμάται όσα τον συμφέρει να θυμάται. Ο Jack πραγματικά δείχνει να προσπαθεί να ζήσει μια απλή ζωή. Να βρει φίλους, να φλερτάρει με μια κοπέλα που του αρέσει, να κάνει όλα αυτά που έχασε όσο καιρό βρισκόταν στη φυλακή. Πράγματα που για τους περισσότερους ανθρώπους είναι απλά, για τον πρωταγωνιστή αποτελούν μεγάλες δυσκολίες μιας και αγνοεί στοιχειώδεις τρόπους επικοινωνίας των ενηλίκων ενώ ο εξαιρετικά συνεσταλμένος χαρακτήρας του δε βοηθάει πολύ τα πράγματα. Όλα τα παραπάνω τον καθιστούν αρκετά συμπαθή στο θεατή ώστε να κερδίσει την εύνοια (και γιατί όχι, τη συμπαράσταση) του τελευταίου.

Αλλά η ταινία είναι πολύ σκληρή για να μείνει εκεί. Παράλληλα με την ιστορία, δείχνει σε flashback το πώς κατέληξε ο Jack στην τωρινή κατάσταση. Δείχνει δηλαδή το δεκάχρονο περίπου Eric (το πραγματικό όνομα του Jack) καθώς ξεκινάει τη φιλία του με το συνομήλικό του, Philip. Ο Philip, έχοντας πέσει θύμα κακοποίησης, έχει γίνει επιθετικός και αντικοινωνικός και βρίσκει έναν ταιριαστό φίλο στο πρόσωπο του Eric, ο οποίος επίσης αντιμετωπίζει προβλήματα με την οικογένειά του, ασκώντας πάνω του ίσως όχι την καλύτερη επιρροή. Κι ενώ, όπως είπα, η ταινία έχει δημιουργήσει όλη αυτή την καλή εικόνα γύρω απ’ τον Jack/ Eric, έρχεται να τα διαλύσει όλα καθώς πλησιάζει στο φόνο. Εκεί είναι που ο θεατής αφήνεται έρμαιο της συνείδησής του και αντιμέτωπος με ερωτήσεις που δε θέλει να απαντήσει. Πρέπει η κοινωνία να συγχωρέσει τον Jack; Ακόμα κι αν αξίζει στους ανθρώπους μια δεύτερη ευκαιρία, έχει τιμωρηθεί αρκετά για μια τέτοια αποτρόπαια πράξη; Μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος για κάτι που έκανε τόσο νέος και άρα τόσο ανώριμος κι ανίδεος για τις πράξεις του; Φταίει περισσότερο ο ίδιος ή σαν ηθικός αυτουργός θεωρείται ο Phillip με την επιρροή που του ασκούσε; Τα συναισθήματα είναι τόσο μετέωρα και αμφίρροπα όσο και το ίδιο το τέλος.

Όλα αυτά έρχονται να συμπληρωθούν από τις καταπληκτικές ερμηνείες των ηθοποιών. Όλο το cast  βγάζει τον καλύτερό του εαυτό με πρωτάρηδες τους Garfield και Mullan (για τον οποίο έχω ακούσει πολλά καλά λόγια και ανυπομονώ να τον δω στο Tyrannosaur), σε ένα ρεσιτάλ υποκριτικής. Οι ερμηνείες τους ζεστές και έντονες, γεμίζουν κάθε σκηνή και δίνουν περισσότερο βάθος στους ήδη ολοκληρωμένους χαρακτήρες τους. Θα έλεγα ότι τα παραπάνω ισχύουν για τον Garfield λίγο περισσότερο από τον Mullan. Ααα και πριν το ξεχάσω, πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει και η παράλληλη ιστορία με τη σχέση του Tom με το γιο του.

Μια αρκετά ζεστή αλλά και ταυτόχρονα σκληρή ταινία (αν μπορεί να γίνει αυτό!) με άκρως συγκινησιακή ατμόσφαιρα. Δείτε τη για το δυνατό της σενάριο, τις εξαιρετικές ερμηνείες και γιατί σε καμία περίπτωση δε μετανιώνεις που την είδες (αν σας αρέσει το συγκεκριμένο είδος).

Αγαπημένη σκηνή: Λίγο πριν το τέλος, όταν ο Jack ανοίγει το γράμμα που βρήκε στο σπίτι του. Η σύγκρουση των συναισθημάτων του πρωταγωνιστή αλλά και του θεατή, σε όλο της το μεγαλείο.