Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

The descent

Η κάθοδος

Σκηνοθεσία: Neil Marshall
Πρωταγωνιστές: Shauna Macdonald, Natalie Mendoza, Alex Reid
Διάρκεια: 99’
Έτος: 2005

Το ζουμί: Έξι γυναίκες, ένα χρόνο μετά το θάνατο της οικογένειας της μίας, ταξιδεύουν στα Απαλάχια Όρη για να εξερευνήσουν σπηλιές. Έχοντας εμπειρία στη σπηλαιολογία, κατεβαίνουν στις σπηλιές αλλά παγιδεύονται μέσα. Ενώ ψάχνουν να βρουν μια έξοδο, συνειδητοποιούν ότι δε βρίσκονται  μόνες τους εκεί.

Λίγα λόγια για το έργο: Μιας και δεν το έχω κάνει μέχρι τώρα, είπα να γράψω και για μια ταινία που ανήκει στα αγαπημένα μου είδη. Τις ταινίες τρόμου. Κατά τη γνώμη μου, διάλεξα ένα πολύ καλό δείγμα. Ταινία βρετανικής παραγωγής, με όχι ιδιαίτερα μεγάλο budget αλλά που προκαλεί γνήσιο τρόμο, είναι για μένα μία από τις καλύτερες της δεκαετίας.
Η υπόθεση είναι αρκετά απλή, όπως φάνηκε και από παραπάνω. Μετά από ένα δυστύχημα, σκοτώνεται η οικογένεια της Sarah (Shauna Macdonald). Ένα χρόνο μετά, θες για να βρεθούν όλες μαζί, θες για να κάνουν τη Sarah να ξεκινήσει τη ζωή της ξανά, αποφασίζει η κοριτσοπαρέα να εξασκήσει το αγαπημένο της χόμπι. Να τρέχει στα κατσάβραχα. Πάνε, λοιπόν, τέρμα Θεού, βρίσκουν μια σπηλιά και πέφτουν μέσα. Κι εκεί αρχίζει το πάρτι. Μετά από μια κατολίσθηση οι έξι φιλενάδες παγιδεύονται μέσα και ξεκινούν να βρουν μια άλλη έξοδο. Τα προβλήματα γίνονται ακόμα χειρότερα όταν ανακαλύπτουν πως μέσα στη σπηλιά βρίσκονται διάφορα τέρατα και αυτές αποτελούν το μενού. Εδώ η ταινία κάνει μια μικρή στροφή από τον ψυχολογικό τρόμο στον λίγο πιο προφανή και «εύκολο», όπως τον λέω εγώ. Εισέρχεται λίγο το στοιχείο της καταδίωξης, της μάχης καθώς και αρκετές σπλάτερ σκηνές.

Τα τέρατα είναι το σημείο που η ταινία μπορεί να ξινίσει κάποιους. Οκ, δεν είναι και τίποτα απ’ το «The thing» του Carpenter, ανθρωποειδή είναι τα καημένα τα σαρκοβόρα τα τερατάκια, αλλά αν δε γουστάρετε κάτι έξω απ’ τη σφαίρα του πραγματικού αυτό είναι νομίζω το μόνο σημείο που θα σας τα χαλάσει η ταινία.
Γιατί, κατά τ’ άλλα το έργο λέει πολλά. Αρχικά η σκηνοθεσία. «Η κάθοδος» είναι η δεύτερη ταινία του Neil Marshall και έκτοτε έχει γυρίσει δυο τρεις ακόμα (όπως το “Doomsday”, που το βρήκα άθλιο και το “Centurion” που μου ήταν ψιλοαδιάφορο). «Η κάθοδος», όμως, είναι με διαφορά η καλύτερή του μέχρι τώρα. Αυτό που καταφέρνει ο σκηνοθέτης είναι όχι απλά να βάλει και το θεατή μαζί με τις πρωταγωνίστριες στη σπηλιά, αλλά να του περάσει την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που υπάρχει. Και πιο κλειστοφοβική δε γινόταν. Στενά περάσματα, σκοτεινοί διάδρομοι, απότομοι γκρεμοί συνθέτουν ένα σκηνικό απόκοσμο και σχεδόν απροσπέλαστο. Και το καλύτερο (ή χειρότερο) απ’ όλα. Παντελής έλλειψη φωτός. Εκεί είναι που παραδέχομαι τη μαγκιά του σκηνοθέτη. Σίγουρα θα έχετε δει μια ταινία που είτε κάποιος θα βρίσκεται σε ένα δωμάτιο, μια σπηλιά ή ένα κλειστό χώρο τέλος πάντων και ενώ είναι νύχτα, τα πάντα ως δια μαγείας φωτίζονται! Ντάξει ρε φιλάρα, κάν’ το λίγο ρεαλιστικό το πράμα. Που κατεβαίνει η άλλη στο σαλόνι να ψάξει τι ήταν τάχα ο θόρυβος που άκουσε και δεν ανάβει ούτε αναπτήρα. Σε υπέρυθρες βλέπεις μωρή? Ξέφυγα λίγο! Αυτό είναι, που λέτε, που δεν υπάρχει στην εν λόγω ταινία. Το μόνο φως στη σπηλιά προέρχεται από τους φακούς και τις φωτοβολίδες. Κατά τα άλλα πίσσα. Χωρίς να γίνεται ενοχλητικό ή κουραστικό, με το κόλπο αυτό ο θεατής ταυτίζεται με τη θέση των γυναικών και νιώθει κι ο ίδιος «άβολα» όταν αυτές στριμώχνονται να διασχίσουν περάσματα στα οποία μόλις που χωράνε.
«Η κάθοδος» είναι ένα θρίλερ που δε περιγράφει απλά την κατάβαση κάποιων γυναικών στις σπηλιές. Μιλάει για την κάθοδό τους σε ένα κόσμο άγνωστο και σκοτεινό. Ακόμα περισσότερο μιλά για την κάθοδό τους στο εσωτερικό των εαυτών τους. Κάθοδος μέχρι μέσα, στον πυρήνα, εκεί που υπάρχουν μόνο τα ζωώδη ένστικτα, τυπωμένα στο DNA κάθε ανθρώπου. Εκεί που φτάνεις όταν δεν έχεις άλλη επιλογή και βλέπεις ποιος πραγματικά είσαι, τι θα έκανες για να επιβιώσεις, αν θα προσπαθούσες να σώσεις κάποιον άλλο πέρα απ’ τον εαυτό σου.
Ο τρόμος, λοιπόν, γυναικεία υπόθεση σ’ αυτή την ταινία. Αν και σίγουρα όχι για όλα τα γούστα, «Η κάθοδος» είναι ένα καλογυρισμένο θρίλερ που κρατάει το θεατή σε αγωνία. Σερβίρεται σε σκοτεινό δωμάτιο με ησυχία. Και μη ξεχάσω να αναφέρω ότι η ανατροπή βρίσκεται στο τέλος, είναι σχεδόν σαδιστική και είναι όλα τα λεφτά.


Αγαπημένη σκηνή: Spoiler! – Η σκηνή λίγο πριν το τέλος κατά την οποία η Sarah βγαίνει από τις σπηλιές. Σκαρφαλώνοντας ένα βουνό από κόκαλα, υπερνικώντας όλες τις αντιξοότητες, βγαίνει από τη σκοτεινή σπηλιά στο εκθαμβωτικό φως.

11 σχόλια:

  1. Αααα αγαπητέ Sach έβαλες μια από τις πολύ αγαπημένες μου horror/ψυχολογικές ταινίες. Την είχα δει μόνη στο κατασκότεινο σαλόνι μου και-χωρίς πλάκα- άρχισα να αγχώνομαι και να με πιάνουν τα κλειστοφοβικά μου! Σε κάποια φάση δε μπορούσα καν να αναπνεύσω καλά! Από τα καλύτερα ταινιάκια του είδους σίγουρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...Εμένα ενώ με είχε βυθίσει για τα καλά μέσα στο όντως εξαιρετικά κλειστοφοβικό κλίμα της, που δημιουργούσε μία υπόγεια αγωνία μέσα από σιωπές και αργούς ρυθμούς, με χάλασε όταν άρχισε αυτή η ασταμάτητη σπλατεριά.
    όχι γιατί με ξένισε η εμφάνιση των τεράτων (οι πρώτες σκηνές που τα βλέπουμε είναι πάρα πολύ υποβλητικές!), ούτε γιατί με ενοχλεί το σπλάτερ, αλλά γιατί δεν μπορούσα εύκολα πλέον να ακολουθήσω τους ρυθμούς του που ξαφνικά μου φαίνονταν χαοτικοί.
    Το τέλος ήταν πράγματι καταπληκτικό !!

    2.5 (ή και 3) /5

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. μετα την "λαμψη" τιποτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Winry: Χαχα, μπήκε στο πετσί σου η ταινία! Έτσι μ' αρέσει να τη βλέπω κι εγώ. Σκοτεινιά κι όχι πολλά μπλα μπλα. Και κλειστοφοβικός ή μη, κάποια στιγμή θα νιώσεις μια πίεση στο στήθος!

    @Ψηλόκαρδος: Σίγουρα, όταν εμφανίζονται τα τέρατα η ταινία αποκτά άλλο ρυθμό και στυλ. Εμένα δε με χάλασε γιατί θεωρώ πως όλη τη σκοτεινή και κλειστοφοβική ψυχολογία που δημιουργούσε, στην εξωτερικεύει από εκείνο το σημείο και μετά και την μετατρέπει σε πανικό. Πάντως, ό,τι και να λέμε, η ταινία πρέπει απλά να σου κάνει "κλικ"!!

    @Ανώνυμος: Εε όχι κι έτσι. Κατ' αρχάς οι δύο ταινίες δεν είχαν πολλή σχέση. Αλλά και πάλι, μετά τη Λάμψη (του 1980) θεωρείς ότι δεν υπάρχει κάποια αξιόλογη ταινία θρίλερ/ τρόμου, εδώ δλδ και 30 χρόνια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. A! και το Doomsday, αν και δεν το έχω δει ολόκληρο, μου φάνηκε κι εμένα πραγματικά άθλιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ ωραίο το κείμενό σου φίλε μου, για μία ούτως ή άλλως εξαιρετική ταινία τους είδους, με άλλα λόγια ένα διαμαντάκι γνήσιου τρόμου. Κάτι που είναι σπάνιο σήμερα.

    Κι εμένα είναι από αγαπημένα μου είδη (για την ακρίβεια το δεύτερο, μετά τα φιλμ νουάρ).
    Μια χαρά είναι τα τέρατα (το λέω για αυτούς που μπορεί να “σπαστούν”) όπου το βρίσκω απολύτως λογικό από να ένα σημείο κι έπειτα η ταινία να αλλάζει τέμπο (από τον δύσκολο "ψυχολογικό” τρόμο, στον εύκολο "splatter/περισσότερη δράση" τρόμο). Σημασία έχει ότι κρατάει ιδανικά τις ισορροπίες μεταξύ αυτών των δύο. Όλα τα λεφτά είναι η κλειστοφοβική ατμόσφαιρά της. Επίσης πολύ εύστοχο βρήκα αυτό που είπες για την κάθοδο των πρωταγωνιστριών στο εσωτερικό των εαυτό τους, κάτι το οποίο κάνει την ταινία ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Κι εμένα αυτή η σκηνή που περιγράφεις είναι η αγαπημένη μου. Απλά φοβερή!

    Ο Neil Marshall εκτός από αυτήν έχει κάνει κι ένα άλλο διαμαντάκι, το φοβερό κι απολαυστικό splatter/Horror “Dog Soldiers”. Την προτείνω ανεπιφύλακτα στους φαν του είδους. Τόσο θλιβερό είναι το Doomsday, ε; Το “Centurion” το βρήκα ενδιαφέρον.

    3,5/5: Αρκετά καλή (ίσως και να την αδικώ κιόλας)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κάνε χάρη στον εαυτό σου και μη το δεις ποτέ μέχρι το τέλος! Χαμένα λεπτά απ' τη ζωή σου που μπορείς να τα εκμεταλλευτείς με καλύτερο τρόπο όπως να χαζεύεις τον τοίχο! Ελπίζω ο Marshall να ξαναπάρει τα πάνω του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Το παραπάνω σχόλιο πήγαινε στον Ψηλόκαρδο.

    Αργύρη, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Όπως είπα τη θεωρώ απ'τις τοπ της δεκαετίας (μαζί με το Rec). Όσο για τα φιλμ νουάρ, θα με ενδιέφερε η γνώμη σου για το Brick που είχα αναρτήσει πριν λίγο καιρό. Πιστεύω ότι μπορεί να σου αρέσει, αν δεν το έχεις δει.
    Θα κάτσω να δω και το Dog soldiers αφού λες ότι είναι τόσο καλό. Για το Doomsday διάβασε το σχόλιο από πάνω... Το Centurion μου φάνηκε "πολύ κακό για το τίποτα". Νομίζω ότι θα μπορούσε να δώσει πολλά περισσότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το έχω δει το "Brick" όπου το βρήκα φυσικά πολύ καλό. Μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη που έπρεπε να τύχει καλύτερης αντιμετώπισης από τους κριτικούς. Ένα υπέροχο σχολικό νεο-νουάρ. Είχα διαβάσει την ανάρτησή σου για αυτήν την ταινία όπου είχα σκοπό να γράψω σχόλιο, αλλά φαίνεται το ξέχασα.

    Ναι να το δεις διότι εκτός από γερές δόσεις splatter και τρόμου, έχει σασπένς, μυστήριο, ανατροπές και πάνω από όλα μια υπόθεση που να στηρίζει το όλο σκηνικό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε έχει συνέχεια στην τσίτα.

    Όντως το "Centurion" θα μπορούσε να δώσει περισσότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δεν μπορώ να μην 'πεταχτώ' μια που αναφέρθηκε το REC.. ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ταινία, δεν ξέρω αν έχω τρομοκρατηθεί έτσι άλλη φορα... Την λατρεύω! Οι Ισπανοί νομίζω πως το κατέχουν το άθλημα. ..4/5

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ψηλόκαρδε, όντως υπέροχη ταινία. Δε λέω περισσότερα γιατί θέλω να την ανεβάσω κι αυτή κάποια στιγμή. Συμφωνώ, επίσης, με το τελευταίο που είπες. Για την ακρίβεια πιστεύω ότι το μέλλον των ταινιών τρόμου ανήκει στην Ισπανία και τον ασιατικό κινηματογράφο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή