Avatar

Σκηνοθεσία: James Cameron

Πρωταγωνιστές: Sam Worthington, Zoe Saldana, Sigourney Weaver

Διάρκεια: 162’

Έτος: 2009

Το ζουμί: Εν έτει 2154 οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει μια βάση σε ένα μακρινό δορυφόρο με το όνομα Πανδώρα. Εκεί μεταφέρεται ένας ανάπηρος πεζοναύτης με σκοπό να διώξει τους ιθαγενείς από την τοποθεσία που κατοικούν. Κάποια στιγμή, όμως, θα κληθεί να διαλέξει ανάμεσα στο στρατιωτικό του καθήκον και αυτού που ο ίδιος θεωρεί σωστό. 

Λίγα λόγια για το έργο: Μιας και ξεκίνησα την κόντρα στην προηγούμενη ανάρτηση, μου φάνηκε ταιριαστό να γράψω στο καπάκι για το Avatar. Άλλη μια ταινία που προσγειώθηκε στους κινηματογράφους με ένα τεράστιο μπουμ μιας και πρόκειται για την ακριβότερη παραγωγή ever made. Κατάφερε όμως να γίνει και η εμπορικότερη ταινία ever made, τουλάχιστον σε μη αναπροσαρμοσμένες εισπράξεις, με τους περισσότερους να λένε χαλάλι τα (προσέξτε) 250 με 300 εκατομμύρια δολάρια (εγκεφαλικό) που ξόδεψε ο Cameron.

Ο Jake (Sam Worthington) είναι ένας ανάπηρος πεζοναύτης ο οποίος, μετά τη δολοφονία του δίδυμου αδερφού του, μεταφέρεται στην Πανδώρα, ένα δορυφόρο που έχει κατοικηθεί απ’ τους ανθρώπους οι οποίοι εκμεταλλεύονται τους φυσικούς του πόρους. Αποστολή του Jake είναι να χρησιμοποιήσει το avatar του αδερφού του για να εισχωρήσει στην κοινωνία των ιθαγενών και να τους πείσει να φύγουν. Avatar είναι ένα σώμα ίδιο με των ιθαγενών,  «καλλιεργημένο» από επιστήμονες  από ανθρώπινο DNA σε συνδυασμό με DNA των ιθαγενών.

Οι ιθαγενείς ονομάζονται Na’vi και ζούνε σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον αλλά τυχαίνει να μένουν εκεί ακριβώς που θέλουν να σκάψουν οι άνθρωποι. Καθώς ο Jake εισχωρεί στην κοινωνία τους, μαγεύεται απ’ τον καινούριο κόσμο που τον περιβάλλει και έρχεται όλο και πιο κοντά με την Neytiri (Zoe Saldana), την ιθαγενή που είναι υπεύθυνη γι αυτόν.

Οκ, κακά τα ψέματα. Η ταινία όσο καλή και να είναι, κινείται πάντα σε επίπεδα blockbuster. Αλλά προσφέρει στο θεατή όλα αυτά που ζητά από μια τέτοια ταινία και με το παραπάνω. Ο λόγος είναι, τι άλλο, τα πρωτοποριακά οπτικά εφέ. Ο κύριος Cameron έκανε πάλι το θαύμα του στην πρώτη του ταινία μετά τον «Τιτανικό». Χρησιμοποίησε καινούριες τεχνικές, όπως για παράδειγμα μια ολόσωμη στολή που φορούσαν οι ηθοποιοί που έπαιζαν τους ιθαγενείς με ειδικούς αισθητήρες για να μετατρέπουν τη κίνηση του σώματός τους σε ψηφιακή εικόνα. Στο πρόσωπο τοποθέτησε πάλι αισθητήρες σε διάφορα σημεία όπου υπήρχαν μύες ώστε να αποδίδονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο οι εκφράσεις και τα συναισθήματα. Πέρα από τους Na’vi, δημιουργήθηκε ένας ολόκληρος κόσμος γύρω από αυτούς, πανέμορφος, λαμπερός αλλά και επικίνδυνος. 

Κατά τη γνώμη μου η ταινία αποτελεί ένα πραγματικό επίτευγμα που ανέβασε τον πήχη στην (ψεύτικη) οπτική παρουσίαση και στη 3D τεχνολογία, την οποία έφερε πάλι στο προσκήνιο. Εδώ να πω ότι θεωρώ κι εγώ ηλίθια τη η μόδα που θέλει πολλές ταινίες να βγαίνουν πλέον σε 3D. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι απλά αχρείαστο αλλά χαλάει και την αισθητική της ταινίας. Η συγκεκριμένη, όμως, νομίζω πως αποτελεί εξαίρεση. Είναι μία από τις δυο-τρεις ταινίες που έχω δει σε 3D και πραγματικά με τραβούσε μέσα στην οθόνη!

Ένα ακόμα χαρακτηριστικό της ταινίας που μου άρεσε, μακριά από τα ειδικά εφέ, ήταν το γεγονός ότι για πρώτη φορά, εγώ πάντως δε θυμάμαι κάποια άλλη, παρουσιάζεται ο άνθρωπος ως ο κακός «εξωγήινος» εισβολέας. Σε όλες τις ταινίες με εξωγήινους μέχρι τώρα βλέπαμε διάφορα πλάσματα να έρχονται από όλες τις γωνίες του σύμπαντος και να τα κάνουν λίμπα. Λίγες φορές ήταν φιλικά μιας και είναι ευκολότερο να φέρεις τα πράσινα ανθρωπάκια τσαντισμένα και να γίνει ο χαλασμός, παρά έρθουν για παρεούλα και να πρέπει να κάνεις μια ταινία με περισσότερο νόημα. Το ενδιαφέρον, λοιπόν, στο «Avatar» είναι ότι ο άνθρωπος είναι αυτός που έχει το ρόλο του κακού που μπαίνει με το έτσι θέλω σε ξένα χωράφια και …τα κάνει λίμπα. Με τον τρόπο αυτό καταφέρνει η ταινία να περάσει το νόημά της και να κάνει το θεατή να αντιπαθήσει το ίδιο του το είδος!

Όσον αφορά τα υπόλοιπα μέρη, το «Avatar» παραμένει, όπως είπα πριν, σε blockbusterικά επίπεδα. Στις ερμηνείες δε δίνει κανείς σημασία, η υπόθεση καλή, με μπόλικα κλισέ, η κορύφωση με μια επικών διαστάσεων μάχη και διάφορα τέτοια. Επίσης, ξαναλέω, θέλει να περάσει διάφορα νοήματα. Η κακιά, καπιταλιστική όχι πολυεθνική αλλά πολυπλανητική, η (αυτο)καταστροφική απληστία του ανθρώπινου γένους και όλα αυτά σε αντίθεση με την ειρηνική συνύπαρξη των Na’vi και την αγάπη τους για το περιβάλλον. Βέβαια σε τίποτα από αυτά δεν εμβαθύνει, μιας και δεν είναι αυτός ο σκοπός της ταινίας, παραμένοντας αρκετά επιφανειακή.

Πιστεύω πως αξίζει να δει κανείς αυτή την ταινία αφού το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό και παρά τη μεγάλη της διάρκεια δε νομίζω ότι γίνεται βαρετή. Πρωτοποριακή όχι στη σύλληψη αλλά σίγουρα στην εκτέλεση, μπορεί να είναι επιφανειακή αλλά τι επιφάνεια!

Fun fact: Καθώς τα δεδομένα για τη δημιουργία της ψηφιακής εικόνας ήταν πάρα πολλά, ο υπέρ υπολογιστής που χρησιμοποιήθηκε κάλυπτε 930 τ.μ. ενώ χρησιμοποιούσε 4.000 servers με 35.000 επεξεργαστές.