The hurt locker

Σκηνοθεσία: Kathryn Bigelow

Πρωταγωνιστές: Jeremy Renner, Anthony Mackie, Brian Geraghty

Διάρκεια: 131’

Έτος: 2008

Το ζουμί: Κατά τη διάρκεια της θητείας της στο Ιράκ, μια ομάδα εξουδετέρωσης βομβών αποκτά καινούριο αρχηγό. Τώρα εκτός από στη διαρκή απειλή που υπάρχει στις αποστολές τους, προστίθεται και η απερισκεψία του νέου αρχηγού, που φαίνεται να το διασκεδάζει, καθώς η ένταση αυξάνεται.

Λίγα λόγια για το έργο: Η ταινία που έφερε τα πάνω κάτω στο Hollywood. Η ταινία που κατάφερε να αρπάξει τα όσκαρ μέσα από τα χέρια του Avatar και έφερε σε σύγκρουση (επαγγελματική) το πρώην αντρόγυνο, Bigelow-Cameron. Που έκανε όλους τους κριτικούς στην Αμερική να παραληρούν και να εκστασιάζονται. Και που εδώ στην Ευρώπη άφησε τους περισσότερους, αν δεν απατώμαι, ψιλοαδιάφορους. Κάπως έτσι κι εμένα.

Οκ, ίσως όχι αδιάφορο αλλά σε καμία περίπτωση δε συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό των Αμερικάνων. Τι ενθουσιασμό, τι λέω; Εδώ δεν είμαι σίγουρος αν μου άρεσε καν η ταινία. Ας τα πάρουμε όμως λίγο απ’ την αρχή.

Μία αντιβομβιστική ομάδα, λοιπόν, στο Ιράκ αποκτά καινούριο αρχηγό (Jeremy Renner). Κι ενώ είναι λογικό τα μέλη της ομάδας να κάνουν ότι μπορούν για να έχουν μια άκρως λειτουργική επικοινωνία μεταξύ τους, ο καινούριος αρχηγός, ονόματι William James, δε φαίνεται να ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο. Σχεδόν το αντίθετο μάλιστα. Αυτό τον φέρνει κάποιες φορές σε ανοιχτή σύγκρουση με το δεύτερο σε ιεραρχία της ομάδας (μη νομίζετε, τρεις είναι όλοι κι όλοι), το λοχία Sanborn (Anthony Mackie). Ο τελευταίος είναι προσεκτικός, σχεδιάζει τις κινήσεις του και θέλει να γυρίζει στο στρατόπεδο με όσο το δυνατόν περισσότερη ασφάλεια, σε αντίθεση με τον James που είναι ένα κλασσικό adrenaline junkie.

Την πρώτη φορά που είδα την ταινία εστίασα περισσότερο στα αρνητικά σημεία που βρήκα. Τη δεύτερη προσπάθησα να εστιάσω στα θετικά και για αυτά θα γράψω πρώτα. Η ταινία παραδίδει μαθήματα σασπένς και της έντασης που επικρατεί στο Ιράκ και κατ’ επέκταση σε κάθε εμπόλεμη ζώνη. Κάθε φορά που εγκαταλείπουν το στρατόπεδο ξεκινώντας μία αποστολή, οι στρατιώτες μπαίνουν σε ένα κόσμο σχεδόν διαφορετικό, όπου όλα γύρω τους είναι από ύποπτα μέχρι εχθρικά. Η παραμικρή ασυνήθιστη κίνηση βάζει το δάχτυλό τους κατευθείαν πάνω στη σκανδάλη τη στιγμή που η καρδιά τους χτυπάει σαν τρελή. Η κάθε μέρα μοιάζει με αιώνας, με το χάος να παραμονεύει σε κάθε γωνία και μέσα σ’ αυτό το χάος δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη. Το "The Hurt locker" δίνει βάρος όχι στη σωματική πίεση, που κι αυτή δεν είναι κάτι το ανάξιο λόγου. Το να τριγυρνάς στην έρημο με πλήρη οπλισμό ή να βρίσκεσαι στη θέση ελεύθερου σκοπευτή, ακίνητος για ώρες, όχι για να σκοτώσεις κάποιον αλλά για να σιγουρευτείς μη τυχόν υπάρχει κάποιος ακόμα εχθρός ζωντανός, είναι κάτι που δοκιμάζει τις αντοχές του ανθρώπινου σώματος. Βάρος δίνεται στην άπειρη ψυχολογική πίεση που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι στρατιώτες. Κάποια στιγμή είναι φυσιολογικό να λυγίσουν, κι όταν επιστρέψουν (αν επιστρέψουν) στην πατρίδα τους δε θα είναι οι ίδιοι άνθρωποι.

Αυτά που ανέφερα ήταν καλά αλλά όχι αρκετά. Γιατί αυτό που για μένα μειώνει την αξία της ταινίας είναι ότι (και ας με διορθώσει κάποιος αν κάνω λάθος) δεν παίρνει κάποια θέση όσον αφορά τον πόλεμο. Εγώ τουλάχιστον έτσι το αντιλήφθηκα. Για να είμαι δίκαιος, ίσως και να το κάνει, αλλά σε ένα πολύ μικρό βαθμό και που δεν αρκεί για να χαρακτηριστεί ως αντι-πολεμική ταινία. Οι μόνοι που διαπράττουν τερατωδίες είναι οι Ιρακινοί. Βάζουν συνέχεια βόμβες, σκοτώνουν αθώους και γενικότερα είναι υπεύθυνοι για όλο αυτό το χάος. Με αυτό τον τρόπο δικαιολογεί και την ύπαρξη του αμερικανικού στρατού σε ξένο έδαφος τον οποίο φέρνει σε αμυνόμενη, σχεδόν, θέση. Η κατάσταση είναι ξεκάθαρη. Αμερικανοί καλοί, Ιρακινοί κακοί. Σε καμία περίπτωση δεν εξετάζει τους λόγους αυτού του πολέμου, τις επιπτώσεις του στον άμαχο πληθυσμό πόσο μάλλον να δώσει έστω και ένα μικρό δείγμα των αμερικανικών …επιτευγμάτων. Γιατί αν έδειχνε η ταινία σπίτια ιρακινών γκρεμισμένα από αμερικανικές βόμβες, οικογένειες ξεπαστρεμένες από αέρια και αθώους ανθρώπους σκοτωμένους από αμερικανικά πυρά, δεν ξέρω κατά πόσο θα ενθουσίαζε τους κριτικούς. Δε λέω ότι θα την απέρριπταν, άλλωστε οι ίδιοι οι Αμερικανοί αποθέωσαν και το "Αποκάλυψη τώρα". Όμως το αριστούργημα του Coppola κέρδισε μόνο 2 όσκαρ (ούτε λόγος για καλύτερης ταινίας ή σκηνοθεσίας), σε αντίθεση με τα 6 του "Hurt locker".

Δείτε τη γιατί… μπορεί να κάνω και λάθος! Ή μάλλον δείτε τη, μη τη δείτε, κάντε ό, τι θέλετε. Προσωπικά ψηφίζω Avatar!

Αγαπημένη σκηνή: Στις τελευταίες σκηνές, όταν ο James έχει γυρίσει στις ΗΠΑ και ψωνίζει στο σούπερ μάρκετ. Ειρωνικό στιγμιότυπο ενός ειδικού στο να απενεργοποιεί βόμβες που στέκεται μπροστά σε πλήθος δημητριακών και δεν έχει ιδέα τι να διαλέξει/ κάνει.