My left foot

Το αριστερό μου πόδι

Σκηνοθεσία: Jim Sheridan

Πρωταγωνιστές: Daniel Day-Lewis, Brenda Fricker, Fiona Shaw

Διάρκεια: 103’

Έτος: 1989

Το ζουμί: Η ζωή του Christy Brown, ενός ανάπηρου ανθρώπου που ενώ μπορεί να ελέγξει μόνο το αριστερό του πόδι, καταφέρνει να γίνει πετυχημένος ζωγράφος και συγγραφέας.

Λίγα λόγια για το έργο: Όπως πολλές άλλες ταινίες, είχα "Το αριστερό μου πόδι" στη λίστα με αυτές που ήθελα να δω εδώ και πολύ καιρό. Την είδα επιτέλους πριν μερικές μέρες. Φοβόμουν ότι θα είναι λίγο ψυχοπλακωτικό, λίγο καταθλιπτικό, λίγο φέρτε μου κι άλλο πακέτο χαρτομάντηλα γιατί πλάνταξα στο κλάμα. Είχα, βλέπετε, στο μυαλό μου άλλες ταινίες με άτομα με αναπηρίες (πχ I am Sam, το οποίο μάλιστα δεν έχω δει ποτέ ολόκληρο)(επειδή είναι καταθλιπτικό!). Κι όμως «Το αριστερό μου πόδι» καταφέρνει μέσα από τη δραματικότητά του να γίνει αστείο, διδακτικό και άκρως αισιόδοξο.

Η ταινία, λοιπόν, πραγματεύεται την αληθινή ιστορία του Christy Brown (Daniel Day Lewis). Ο Christy γεννήθηκε με μερική εγκεφαλική παράλυση που σαν αποτέλεσμα είχε το αριστερό του πόδι να είναι το μόνο μέρος του σώματός του που μπορούσε να θέσει υπό έλεγχο. Η ταινία ξεκινά από τα παιδικά χρόνια του Christy.

Γιος μιας φτωχής οικογένειας, μεγαλώνει σε ένα σπίτι με πολλά αδέλφια και δύο άκρως αντίθετους γονείς. Φανταστείτε τον πιο στερεοτυπικό, στενόμυαλο, wannabe μάτσο, δήθεν κεφάλι της οικογένειας, αμόρφωτο, μαλάκα Βρετανό πατέρα (Ray McAnally) που μπορείτε. Καλά, εντάξει, μπορεί και να τα παραλέω λίγο… Απ’ την άλλη την πιο στοργική, τρυφερή, επίμονη, με πίστη στα παιδιά της, υποστηρικτική, καπάτσα, που τα καταφέρνει όλα μητέρα/ κουνέλα (Brenda Fricker). Τι γιατί κουνέλα; Με 13 παιδιά να μεγαλώσεις και 22 γέννες συνολικά κερδίζεις τον τίτλο. Μα συγγνώμη, τα προφυλακτικά τι νόμιζαν ότι ήταν, μπουγελόφατσες;; Και μετά στεναχωριούνταν που δεν είχαν να φάνε. Με 13 παιδιά κυρά μου (οκ όχι ταυτόχρονα) πώς να τα μεγαλώσεις; Ξέφυγα.

Όπως αποκαλύπτεται, όμως, από μικρή ήδη ηλικία, η αναπηρία του Christy μόνο σωματική ήταν. Κάτω από το ανήμπορο να κινηθεί σώμα βρισκόταν ένας πλήρως λειτουργικός άνθρωπος, πολύ έξυπνος, δημιουργικός και με πολλά πράγματα να πει. Η δυστυχία του ήταν ότι δεν μπορούσε να εκφραστεί. Καθώς μεγάλωνε, προσπαθούσε να ξεπεράσει τα πάμπολλα προβλήματα που είχε από γεννησιμιού του καθώς και διάφορα που δημιουργούνταν στη συνέχεια.

Ο σκηνοθέτης Jim Sheridan καταφέρνει να παρουσιάσει τον Christy Brown όπως ο ίδιος ζητούσε από τους γύρω του να τον αντιμετωπίζουν. Σαν κανονικό άνθρωπο. Καθώς εξελίσσεται η ταινία μοιάζει να υποβαθμίζεται η σημασία της αναπηρίας του (κατά κάποιο τρόπο) και τη θέση της να παίρνουν άλλα προβλήματα που αφορούν όλους μας και που κανείς θα σκεφτόταν ότι ο Brown θα χρειαζόταν να αντιμετωπίσει ποτέ . Για παράδειγμα οι σχέσεις του με το άλλο φύλο ή το πόσο θα πρέπει να εξαρτάται από άλλους.

Ακόμα, ο Sheridan φροντίζει να χαλαρώνει την ατμόσφαιρα με διάφορες κωμικές στιγμές κι έτσι η ταινία δε γίνεται ασφυκτικό μελόδραμα. Εδώ να κάνω μια σημείωση για το σκηνοθέτη. «Το αριστερό μου πόδι» αποτελεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Μετά από αυτή την πολύ καλή δουλειά του έκανε κι άλλες αξιοσημείωτες ταινίες όπως το "Εις το όνομα του πατρός" και το "The boxer" και τα δύο πάλι με τον Day-Lewis. Μετά δεν ξέρω τι σκεφτότανε, αλλά κατάντησε να κάνει το "Get rich or die tryin" με τον 50 Cent και την περσινή παπαριά "Το σπίτι των ονείρων". Κρίμα γιατί η αρχή της πορείας του ήταν εντυπωσιακή.

Και φτάνω στο βαρύ πυροβολικό της ταινίας. Τι άλλο απ’ τον ταλαντούχο Daniel Day-Lewis. Απλά σ υ γ κ λ ο ν ι σ τ ι κ ό ς. Για μένα μία από τις καλύτερες ερμηνείες που έχω δει. Ένας ρόλος απαιτητικός που πιστεύω ότι δε θα μπορούσε ο καθένας να φέρει εις πέρας. Αντιμετωπίζει με σοβαρότητα το χαρακτήρα, αφιερώνεται στο ρόλο του και του δίνει το βάθος που χρειάζεται για να ικανοποιήσει το θεατή. Ο Day-Lewis είναι γνωστό ότι προετοιμάζεται σκληρά για κάθε του ρόλο. Στο συγκεκριμένο, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων δεν έβγαινε απ’ το ρόλο του αλλά κυκλοφορούσε στο καροτσάκι υποδυόμενος τον Brown. Και όσο διαρκεί η ταινία δύσκολα παίρνει κανείς τα μάτια του από πάνω του. Επίσης εξαιρετική και η Brenda Fricker, η μητέρα του Brown. Απολύτως δίκαια κέρδισαν και οι δύο από ένα Όσκαρ, Ά ανδρικού και Β’ γυναικείου ρόλου.

Μία ταινία που κατάφερε παρά το θέμα της να μου αφήσει μια ευχάριστη γεύση στο τέλος και που, κατά τη γνώμη μου, αξίζει να τη δει κανείς έστω και για τον Day-Lewis.

Αγαπημένη σκηνή: Όταν ο Christy πηγαίνει με την Eileen και την παρέα της στο εστιατόριο για φαγητό.