Akmareul boatda

I saw the devil

Σκηνοθεσία: Jee-woon Kim
Πρωταγωνιστές: Byung-hun Lee, Min-sik Choi, Gook-hwan Jeon
Διάρκεια: 141’
Έτος: 2010

Το ζουμί: Μετά τη δολοφονια της αρραβωνιαστικιάς του, ένας μυστικός πράκτορας ψάχνει μανιωδώς να βρει το δολοφόνο της. Σκοπός του είναι να εκδικηθεί με οποιοδήποτε κόστος και μπλέκει σε ένα κυνηγητό όπου οι ρόλοι μεταξύ θύτη και θύματος συνεχως εναλλάσσονται.

Λίγα λόγια για το έργο: Χάθηκα λίγο ε; Και να φανταστείτε ότι όταν μπήκε ο καινούριος χρόνος είπα στον εαυτό μου να προσπαθήσω να ανεβάζω περισσότερες ταινίες φέτος. Άμα έχει πειθαρχία ο άνθρωπος… Στα δικά μας τώρα.
Εδώ και αρκετά χρόνια έχουμε καταλάβει ότι η εκδίκηση είναι υπόθεση ασιατική. Ταινίες όπως το "A bittersweet life", "Confessions" και φυσικά το "Oldboy" δεν έχουν περάσει απαρατήρητες απ’ το κοινό με την τελευταία, συγκεκριμένα, να θεωρείται αριστούργημα. Το "I saw the devil" έρχεται εκ Νοτίου Κορέας απ’ τον ικανό σκηνοθέτη του "Bittersweet life". Είναι ένα βίαιο αστυνομικό θρίλερ με πλούσια πλοκή που γίνεται όλο και πιο σκοτεινό όσο εξελίσσεται.

Ο Soo-hyeon (Byung-hun Lee) είναι ένας μυστικός πράκτορας και ζει ευτυχισμένος με την έγκυο αρραβωνιαστικιά του, Joo-yeon. Μέχρι τη στιγμή που ο κόσμος του αναποδογυρίζει. Η Joo-yeon (San-ha Oh)  δολοφονείται άγρια από ένα ψυχοπαθή δολοφόνο, τον Kyung-chul (Min-sik Choi), ο οποίος έχει αφήσει πολλά θύματα πίσω του. Τότε ο Soo-hyeon ορκίζεται να εκδικηθεί το θάνατο της αρραβωνιαστικιάς του και να κάνει το δολοφόνο της να πληρώσει. Έτσι ξεκινά ένα ανελέητο κυνηγητό για να τον βρει. Αλλά στο μυαλό του δεν έχει απλά να τον σκοτώσει.
Η ταινία προκάλεσε αρκετή αίσθηση σε κοινό και κριτικούς. Απ’ τη μία είναι ένα πολύ ωραία δομημένο αστυνομικό θρίλερ. Έχει όλα όσα ζητάμε από μια τέτοια ταινία. Το συνεχές κυνηγητό, την αυξανόμενη αγωνία, τις ανατροπές που κρατάνε το ενδιαφέρον. Η ταινία αφηγείται παράλληλα και τις δύο πλευρές της ιστορίας (τον αστυνομικό και το δολοφόνο) συγκρίνοντάς τους. Απ’ την άλλη είναι μια ωμή, σκοτεινή, στα όρια του splatter ιστορία εκδίκησης. Το "I saw the devil" δεν είναι για όλους. Σίγουρα. Θέλει αρκετά γερό στομάχι για  να τη δει κανείς και φυσικά να μη λιποθυμά στην όψη του αίματος γιατί ανάθεμα αν θα δει καθόλου την ταινία. Προσωπικά θεωρώ ότι έχω άπειρη αντοχή σε τέτοιου είδους θεάματα, αλλά παρ’ όλα αυτά και πάλι με σόκαρε η ταινία. Δεν είναι η πρωτοτυπία αυτών που βλέπεις. Είναι η άκρως ρεαλιστική αποτύπωσή τους που σε τρομάζει. Αυτό μαζί με την παράνοια και το μένος των προσώπων.

Πράγμα που με φέρνει στους πρωταγωνιστές. Ο Soo-hyeon στα πρώτα λεπτά της ταινίας φαίνεται να είναι άκρως ερωτευμένος και ευτυχισμένος με τη ζωή τους. Αφού συμβεί το κακό θα περάσει στην άλλη άκρη. Αυτή η ευτυχία που είχε θα μετατραπεί εξολοκλήρου σε λύσσα για εκδίκηση. Κλείνεται στον εαυτό του, αφιερώνεται στο στόχο του και γι αυτό το λόγο σιγά σιγά τον κερδίζει η dark side (που θα έλεγε κι ο master Yoda). Μετατρέπεται ο ίδιος σε αυτόν που μισεί περισσότερο. Κάθε ανθρώπινο συναίσθημα χάνεται από μέσα του και παραμένει μόνο το Μίσος, που τον κυριεύει και τον καθοδηγεί.
Ο Kyung-chul είναι ένας απ’ τους πιο σαδιστές δολοφόνους του κινηματογράφου. Είναι η προσωποποίηση του Κακού, ένας άνθρωπος ο οποίος θα σκοτώσει δίχως τον παραμικρό δισταγμό. Ακόμα χειρότερο είναι ότι δείχνει να απολαμβάνει το κυνήγι με τον Soo-hyeon και το βλέπει σαν παιχνίδι. Δε φαίνεται να πιστεύει σε κάτι ή να έχει κάποιο ιδιαίτερο κίνητρο για να προβεί σε αυτές τις πράξεις (όπως πχ ο John Doe, ο δολοφόνος του "Seven"), απλά έτσι τη βρίσκει. Να πω ακόμα ότι ο Min-sik Choi δίνει μια ωραία ερμηνεία ως παρανοϊκός δολοφόνος.

Στο τέλος δεν υπάρχουν νικητές. Μόνο χαμένοι. Όλοι έχουν υποστεί πολλά τραύματα που τα αγνοούν και τα βλέπουν μόνο όταν είναι αργά. Η ταινία στο τέλος μου άφησε ένα μούδιασμα. Το ίδιο που ένιωσα όταν είδα για πρώτη φορά το "Seven", το "Oldboy" και το "A bittersweet life" (δεν είναι καθόλου τυχαίο που ανέφερα νωρίτερα όλες τις ταινίες).

Και επειδή η «Αγαπημένη σκηνή» μου άρεσε πολύ, θέλω να μιλήσω λίγο γι αυτή και γιατί μου άρεσε τόσο. Αγαπημένη σκηνή είναι το τελευταίο πλάνο της ταινίας. Καταλαβαίνετε ότι, όσοι δεν την έχετε δει, καλύτερα να μη διαβάσετε αυτή την παράγραφο. [SPOILER] Η κάμερα απομακρύνεται κι ο πρωταγωνιστής μένει να προχωράει μόνος του στο δρόμο, όπως θα είναι και στη ζωή του στη συνέχεια, και ξεσπάει. Είναι η πρώτη φορά μετά το φόνο της Joo-yeon όπου ο Soo-hyeon εκφράζεται συναισθηματικά. Σε όλο το υπόλοιπο διάστημα είτε δε θέλει, είτε δεν «προλαβαίνει» να νιώσει κάτι, παρασυρμένος από τη μανία του. Όλο το συναίσθημα, όλος ο πόνος βγαίνει σ’ αυτή τη σκηνή, όταν και ξεκινάει ο θρήνος του. Θρήνος για την αδικοχαμένη αγαπημένη του, για το Κακό που έπρεπε να αντιμετωπίσει και για το Κακό στο οποίο ο ίδιος μετατράπηκε. Καθώς απομακρύνεται, η κάμερα χάνει την ισορροπία της, όπως τη χάνει (φυσική και ψυχική) και ο Soon-hyeo. [ΤΕΛΟΣ SPOILER]
Μια ωμή ταινία βυθισμένη στο ανθρώπινο σκοτάδι και την παράνοια. Ένα θρίλερ με το οποίο οι fan του είδους νομίζω πως θα μείνουν κάτι παραπάνω από ικανοποιημένοι.

Αγαπημένη σκηνή: Την ανέπτυξα εκτενώς πιο πάνω.

ΥΓ: Ελπίζω να μη χρειαστεί να περάσει ακόμα ένας μήνας μέχρι να ανεβάσω κι άλλη ταινία!