Σκηνοθεσία: Jonathan Levine
Πρωταγωνιστές: Joseph Gordon-Levitt, Seth Rogen, Anna Kendrick
Διάρκεια: 100’
Έτος: 2011
Το ζουμί: Ο Adam είναι ένας ήσυχος νεαρός, λίγο πριν τα 30 του όταν μαθαίνει ότι έχει ένα σπάνιο τύπο καρκίνου και οι πιθανότητες να επιβιώσει είναι 50/50. Η ζωή του αλλάζει καθώς προσπαθεί με τη βοήθεια των γύρω του να αντιμετωπίσει την καινούρια πραγματικότητα.
Λίγα λόγια για το έργο: Κατά καιρούς είχα σταμπάρει διάφορες ταινίες οι οποίες φαίνονταν να συνδυάζουν το κωμικό με το δραματικό. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το “Funny people”, μια ταινία με παρόμοια υπόθεση, πάλι με τον Seth Rogen και τον Adam Sandler. Θα μου πείτε "Πού πας ρε Καραμήτρο; Περίμενες ταινία του Sandler να τα κάνει όλα αυτά;". Το ξέρω, ήμουν αφελής. Σχεδόν ντρέπομαι να πω ότι είδα ταινία του. Στο θέμα μας. Εδώ είναι που το "50/50" ξεχωρίζει. Γιατί καταφέρνει να συνδυάσει το γέλιο με τη συγκίνηση. Η αλήθεια είναι ότι είχα πολύ καιρό να συγκινηθώ τόσο με μια ταινία (μάλλον γιατί βλέπω συνέχεια μαλακίες!).
Ο Adam (Joseph Gordon-Levitt), λοιπόν, είναι ένας 27χρονος νεαρός που κοιτάει τη δουλειά του, δεν ενοχλεί ποτέ κανένα, δεν τσακώνεται, δεν πίνει, δεν καπνίζει, είναι οικολόγος. Με λίγα λόγια ξενέρωτος! Αυτό το τρελό party animal έχει σχέση με τη Rachel (Bryce Dallas Howard), που σχεδόν συζούνε, και δουλεύει σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό παρέα με τον κολλητό του Kyle (Seth Rogen). Όταν πληροφορηθεί ότι πάσχει από ένα είδος καρκίνου που του αφήνει πιθανότητες επιβίωσης 50/50, κάθε γνωστός του θα προσπαθήσει να τον στηρίξει με τον τρόπο του.
Η ταινία προσπαθεί να κρατήσει μια ισορροπία μεταξύ του δύσκολου θέματος του καρκίνου, της πιθανότητας του θανάτου, πώς αυτά αντιμετωπίζονται και μιας πιο αισιόδοξης και διακωμωδημένης παρουσίασης των πραγμάτων. Enter Seth Rogen. Ο Kyle προσπαθεί να κρατήσει ψηλά το ηθικό του φίλου του και να του συμπαρασταθεί όσο μπορεί. Αυτό δεν τον εμποδίζει βέβαια απ’ το να εκμεταλλεύεται την κατάσταση του φίλου του για να κάνει καμάκι σε γυναίκες. Γενικότερα υπάρχει ένα μοτίβο εναλλαγής δράματος κωμωδίας. Ενώ η υπόθεση είναι κατά βάση δραματική (πώς να μην είναι άλλωστε με το θέμα που διαπραγματεύεται), ο σκηνοθέτης φροντίζει συχνά να κάνει ενέσεις γέλιου για να "ελαφρύνει" την ατμόσφαιρα αλλά και για να δείξει ότι ακόμα και όταν όλα πάνε άσχημα έχει μεγάλη σημασία το πώς θα αντιμετωπίσει κανείς την κατάστασή του. Χαρακτηριστική η σκηνή όπου ο Adam φεύγει απ’ το νοσοκομείο και ενώ γύρω του υπάρχουν άρρωστοι, ο ίδιος είναι πανευτυχής μιας και είναι… μαστουρωμένος. Κρατάει, όμως, πάντα το θεατή σε (συναισθηματική) εγρήγορση καθώς δεν τον αφήνει να ξεχάσει τη σοβαρότητα του θέματος.
Το "50/50" κερδίζει το παιχνίδι με το ειλικρινές σενάριό της. Δεν επιθυμεί να το ρίξει στην πλάκα, αλλά σου δείχνει, ως ένα βαθμό, τη σοβαρότητα της κατάστασης, τα σωματικά και, κυρίως, τα ψυχολογικά προβλήματα που πρέπει να ξεπεράσει ένας καρκινοπαθής. Ο Adam έχει να αντιμετωπίσει τον κολλητό του, την κοπέλα του που δε συμπαραστέκεται όσο θα έπρεπε και την υπερπροστατευτική μητέρα του (πολύ ωραία η Angelica Huston). Εδώ μπαίνει και η σχέση του με τη νέα και άπειρη ψυχολόγο που επισκέπτεται (Anna Kendrick) που προσπαθεί να τον βοηθήσει.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ειλικρίνεια που ανέφερα δεν είναι τυχαία. Ο σεναριογράφος, Will Reiser, διαγνώσθηκε με καρκίνο σε νεαρή ηλικία και στο πλευρό του στάθηκε ο φίλος του Seth Rogen ο οποίος τον έπεισε να φτιάξει αυτό το σενάριο.
Επειδή πολύ επαίνεσα την ταινία, να πω και δυο πραγματάκια για να έρθει στα ίσα της. Αρχικά, το «αστείο» μέρος της ταινίας δεν επεκτείνεται στη ζωή του πρωταγωνιστή αλλά περιορίζεται στην επαφή του με τον Kyle. Δηλαδή, από ένα σημείο και μετά, είναι σα να χτυπάει καμπανάκι ότι θα επακολουθήσει αστεία ατάκα όποτε εμφανίζεται ο Rogen. Επίσης ναι μεν η ταινία είναι ρεαλιστική, αλλά μην περιμένετε την 100% πραγματική απεικόνιση ατόμου με καρκίνο. Χωρίς να γνωρίζω πώς είναι να αντιμετωπίζει κάποιος αυτή τη νόσο, φαντάζομαι ότι τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα και πιο …μαύρα. Αναγνωρίζω, βέβαια, το γεγονός ότι η ταινία σκοπίμως αποκρύπτει ένα μέρος αυτών μιας και επιλέγει να παρουσιάσει την ιστορία από μια πιο θετική σκοπιά, παραμένοντας πάντα συγκινητική.
Δείτε τη για τη διαφορετική απεικόνιση μιας επικίνδυνης ασθένειας, το σχετικά άνετο ελιγμό μεταξύ σοβαρού κι αστείου και τις ζεστές ερμηνείες του καστ και κυρίως του Levitt.
Fun fact: Στο πάρτυ που γίνεται στο γραφείο του Adam, κάνει μια cameo εμφάνιση ο σεναριογράφος Will Reiser και λέει μία μόνο ατάκα: "My uncle had what you had".
Υπέροχη ταινία!!!!!μια από τις καλύτερες που έχω δει!!Η εναλλαγή δράματος κωμωδίας είναι από τις πιο πετυχημένες στη συγκεκριμένη ταινία... μπράβο μπράβο μπράβο!!δηλώνω ενθουσιασμένος με την ταινία!!εύστοχη ανάρτηση!!πολύ ωραία ανάλυση!:)
ΑπάντησηΔιαγραφήαγαπημένη σκηνή:το αληθινό, ανθρώπινο ξέσπασμα-χωρίς υποκριτικές υπερβολές του πρωταγωνιστή λίγο πριν την εγχείρηση!
p.s. Μετά το 50/50 και το συγκλονιστική επίσης 500 days of summer, ο Joseph Gordon-Levitt εξελίχθηκε σε αγαπημένος μου ηθοποιός!
Βρεθηκε κι αλλος που του αρεσει το 500 days of summer!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματι η ταινια ειναι πολυ καλη και δεν προσπαθει με μανιερες να σε βαλει σε καποια κατασταση ....οτι εχει στο δινει απλα και ειλικρινα.
Αλλη μια εξαιρετικη επιλογη!
@Ted
ΑπάντησηΔιαγραφήThank you Ted για ακόμη μία φορά! Θα συμφωνήσω στην αγαπημένη σκηνή. Αν δεν έβαζα Fun fact θα διάλεγα την ίδια σκηνή. Εκεί βγάζει ο πρωταγωνιστής ό,τι ένιωθε τόσο καιρό μέσα του (νομίζω περισσότερο κι απ΄τη σκηνή που τον πιάνει κρίση). Ο Levitt έχει αρχίσει εδώ και καιρό να γίνεται και για μένα ένας ηθοποιός που τον εκτιμώ. 500 days of Summer, Inception, Brick (είχα γράψει παλιότερα γι αυτό), σε όλα πολύ καλός.
@Evil
Το είχα δει κι εγώ κάποια στιγμή το 500 days. Πολύ καλή για το είδος της, χωρίς υπερβολές και χαζορομαντισμούς. Μια απλή υπόθεση, που θα μπορούσε να συμβεί σε οποιονδήποτε, δοσμένη με πολύ ωραίο τρόπο. Με νευρίασε το πώς εξελίχθηκε αλλά μάλλον χρειαζόταν ώστε να γίνει η ταινία αυτό που είναι!
Λίγο το εχασε στο τέλος οφείλουμε να το παραδεχτούμε.Και δεν αξιοποίησε την Anjelica όσο θα έπρεπε...έτσι δεν είναι?
ΑπάντησηΔιαγραφήAcademy αρχικά να ζητήσω συγγνώμη για την εβδομαδιαία καθυστέρηση της απάντησης αλλά με πέτυχες εν μέσω ταξιδιού και δεν είχα πολύ χρόνο να ασχοληθώ με το blog.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά το σχόλιο σου. Σίγουρα θα συμφωνήσω για την Anjelica. Νομίζω ότι είχε πράγμα να δώσει και ο ρόλος της αλλά και η ίδια και την κράτησαν πίσω. Κρίμα. Όσο για το τέλος, αν εννοείς τη σχέση του Adam με την ψυχολόγο, νομίζω ότι θα μπορούσαν να το είχαν αφήσει απ' έξω. Έπρεπε να πέσει και λίγο αμερικανιά στη συνταγή! Κατά τα άλλα εμένα μου φάνηκε ότι συμβάδιζε με το ύφος της ταινίας.