The woman in black

Η γυναίκα με τα μαύρα

Σκηνοθεσία: James Watkins

Πρωταγωνιστές: Daniel Radcliffe, Ciaran Hinds

Διάρκεια: 95’

Έτος: 2012

Το ζουμί: Ένας νεαρός δικηγόρος πηγαίνει σε ένα χωριό της αγγλικής  ενδοχώρας για να ξεκαθαρίσει ένα θέμα κληρονομιάς που περιστρέφεται γύρω από μια απομονωμένη έπαυλη. Οι κάτοικοι του χωριού, όμως, φέρονται περίεργα, ενώ στην ίδια την έπαυλη έρχεται σε επαφή με μια περίεργη μαυροφορεμένη παρουσία.

Λίγα λόγια για το έργο: Ταινία τρόμου βρετανικής παραγωγής βασισμένη σε ομώνυμο βιβλίο του 1983 που είχε γίνει ξανά ταινία (δεν είχε κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους) το 1989. Μπορώ να πω ότι η "Γυναίκα με τα μαύρα", παρά τα όποια ελαττώματα, είναι αρκετά ικανοποιητική για το είδος της, ειδικά αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι ο τομέας του κινηματογραφικού τρόμου περνάει τα τελευταία χρόνια μια κρίση.

Ούτε καν απ' έξω δεν περνούσα που να
με έκαναν βοηθό σκηνοθέτη του Fincher.

Η ταινία, όταν την είχα δει στον κινηματογράφο, μπορώ να πω ότι με είχε τρόμαξει αρκετά. Βέβαια, στον κινηματογράφο μπορείς να τρομάξεις με το παραμικρό. Γι αυτό και όταν την ξαναείδα πριν μερικές μέρες και είχα πάλι αρκετή αγωνία, ενώ μια, δυο φορές τραντάχτηκα και λίγο, την εκτίμησα λίγο περισσότερο αυτή την old school wannabe βρετανική ιστορία φαντασμάτων.

Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι πολύ καλή. Η εκ φύσεως ιδιαίτερη αγγλική εξοχή, τα μουντά χρώματα, η εχθρότητα των χωρικών, η συνεχής αίσθηση απομόνωσης, και πάνω απ’ όλα, η απίστευτα creepy έπαυλη Eel Marsh, ένα από αυτά τα σπίτια που περνάς απ’ έξω και σου σηκώνεται η τρίχα.

Η μία ένστασή μου είναι η εμφάνιση του φαντάσματος. Εδώ ο σκηνοθέτης δεν επιλέγει να ακολουθήσει τον ψυχολογικό τρόμο που υπάρχει σε όλη την υπόλοιπη ταινία αλλά περνάει στην τακτική του "πετάγομαι και σε τρομάζω". Αυτό οδηγεί στο να γίνουν οι τρομακτικές σκηνές αρκετά προβλέψιμες (απλά περιμένεις από κάπου να πεταχτεί κάτι), ενώ, κατά τη γνώμη μου, υποβαθμίζουν την ποιότητα της ταινίας και υποτιμούν τη νοημοσύνη του θεατή. Πάντως, οι πιο πολλές από αυτές τις σκηνές είναι αποτελεσματικές.

Harry μου, άσε το τσεκούρι, πιάσε το ραβδί!

Επίσης το σενάριο δεν είναι και κάτι το πρωτότυπο. Σπίτι με φάντασμα που ζητά εκδίκηση και ο βασανισμένος πρωταγωνιστής που προσπαθεί να λύσει την κατάρα. Οκ.

Κι από ερμηνείες μην ψάχνετε για όσκαρ. Ο Radcliffe στο ρόλο του νεαρού πατέρα-χήρου-δικηγόρου είναι ικανοποιητικός αν και ίσως λίγο λάθος επιλογή λόγω της νεαρής του ηλικίας και της ακόμα νεαρότερης φάτσας του. Και εννοείται ότι όποιος το δει θα πετάξει σχολιάκι σχετικά με Harry Potter.

Η ταινία, σε γενικές γραμμές, βλέπεται ευχάριστα χωρίς να υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες αλλά με καλή παρέα θα υπάρξουν μερικές τσιρίδες είτε λόγω φαντάσματος ή μαζικής υστερίας.

Αγαπημένη σκηνή: Expectoooo patronuuuum. Ωπ, λάθος!

Η σκηνή όπου ο Arthur κοιτάει αμέριμνος έξω από το παράθυρο της έπαυλης και ένα ανατριχιαστικό πρόσωπο εμφανίζεται πίσω του. Επίσης στη σκηνή της κρεμάλας, το «κρακ» του λαιμού μου είχε παγώσει το αίμα.