Tyrannosaur

Τυραννόσαυρος

Σκηνοθεσία: Paddy Considine

Πρωταγωνιστές: Peter Mullan, Olivia Colman, Eddie Marsan

Διάρκεια: 92’

Έτος: 2011

Το ζουμί: Ο Joseph (Peter Mullan) είναι ένας βίαιος άνθρωπος, χωρίς κάποια ιδιαίτερη ασχολία παρά μόνο το να ξεσπάει απ’ το θυμό του σε ό, τι βρει. Η Hannah (Olivia Colman) είναι μια καλοκάγαθη γυναίκα που κακοποιείται από τον άντρα της. Όταν οι δυο τους συναντηθούν θα προσπαθήσουν να βρουν τη λύτρωση, ο ένας στο πρόσωπο του άλλου.

Λίγα λόγια για το έργο: Ο Joseph δεν είναι κακός. Μάλλον. Βέβαια όταν το πρώτο πράγμα που ακούς για κάποιον είναι αυτό, δεν περιμένεις πολλά από εκείνον. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είναι καλός. Στην πρώτη σκηνή της ταινίας, ο Joseph κλωτσάει δυνατά το σκυλί του επειδή έχασε στα χαρτιά. Αμέσως μετά το μετανιώνει και το μεταφέρει στην αγκαλιά του στο σπίτι. Αυτό είναι το μοτίβο συμπεριφοράς του. Πάντα κάπου θα ξεσπάσει άγρια, βίαια και πάνω απ’ όλα απερίσκεπτα. Πάντα, όμως, θα το μετανιώνει. Και θα επαναλαμβάνεται ξανά. Αυτή είναι η φύση του. Ο Joseph είναι θύμα της ίδιας του της βίας. Οι συνέπειες αφορούν τόσο τους γύρω του όσο και τον ίδιο. 

Αντίθετα η Hannah είναι πιο άμεσο θύμα της βίας μιας και δεν την προκαλεί η ίδια αλλά μόνο την εισπράττει. Το αξιοθαύμαστο του χαρακτήρα της, όμως, είναι ότι διατηρεί την πίστη της. Στο Θεό αλλά και στους ανθρώπους. Από τον Joseph θα προσπαθήσει να βρει απαντήσεις. Τι είναι αυτό που τον κρατά φυλακισμένο στη διαρκή οργή του; Γιατί ο ίδιος δεν μπορεί να απελευθερωθεί από αυτή; Οι δυο τους είναι φαινομενικά τα αντίθετα άκρα σ’ αυτή την ταινία. Ο ένας θύτης, η άλλη το θύμα. Αλλά και οι δύο υποφέρουν. Και εκεί βρίσκεται η ουσία της ταινίας.

Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο ο Paddy Considine κάνει καλή δουλειά. Διατηρεί συνεχώς μια βαριά και πυκνή ατμόσφαιρα μεταφέροντας στο κοινό τη συναισθηματική απομόνωση και την ασφυξία των χαρακτήρων. Με τα χρώματα και τον καιρό να είναι τόσο γκρίζα, η ταινία είναι τόσο σκληρή όσο είναι και δραματική (αν και μάλλον το έχετε καταλάβει ήδη αυτό!). 

Ωστόσο μια (σχετική) λύτρωση στο τέλος ίσως να μην επιτρέπει στην ταινία να αφήσει πικρή γεύση, αν και κάνει ένα αιχμηρό σχόλιο για την περίεργη αίσθηση δικαιοσύνης της κοινωνίας.
Τέλος να αναφέρω ότι οι Mullan και Colman δίνουν ερμηνειάρες. Πολύ ερμηνειάρες. Ο Mullan με μια δυναμική ερμηνεία που συνεχώς τον περιμένεις να εκραγεί, ενώ η Colman, εύθραυστη, στο ρόλο της βασανισμένης συζύγου είναι καταπληκτική. Αξίζει να αναφερθεί κι ο επίσης καλός Eddie Marsan ως σύζυγος της Hannah που, όμως, έχει μικρό ρόλο.

Η ταινία πήγε πολύ καλά από άποψη βραβείων κερδίζοντας, μεταξύ άλλων, δύο βραβεία στο Sundance και ένα BAFTA.

Μια ωραία επιλογή μεν, ο Τυραννόσαυρος βρίσκεται παρόλα αυτά πολύ μακριά από αγκαλίτσες και χαδάκια . Τολμήστε το.

Αγαπημένη σκηνή: Η σκηνή όπου εξηγείται ο τίτλος.