Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Kill Bill vol. 1



Σκηνοθεσία: Quentin Tarantino
Πρωταγωνιστές: Uma Thurman, Darryl Hannah, Lucy Liu
Διάρκεια: 111’
Έτος: 2003


Το ζουμί: Μία γυναίκα ξυπνάει μετά από τέσσερα χρόνια σε κώμα και ξεκινάει να πάρει την εκδίκησή της απέναντι στον Bill και τη φονική ομάδα του που σκότωσαν τους υπόλοιπους παρόντες και προσπάθησαν να σκοτώσουν την ίδια την ημέρα του γάμου της.


Λίγα λόγια για το έργο: Οκ, δε θέλει και πολλές συστάσεις όπως άλλωστε και οι περισσότερες ταινίες του Tarantino. Και σα fan που είμαι του σκηνοθέτη έπρεπε κάποια στιγμή να ανεβάσω μια ταινία του. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλοί πολέμιοι της ταινίας (και του σκηνοθέη του ίδιου) αλλά εγώ βρίσκομαι στο άλλο άκρο. Νομίζω ότι όσες περισσότερες φορές βλέπω την ταινία τόσο πιο πολύ μου αρέσει (τα εύσημα στον Alpha που θα τη βάλει στάνταρ μια φορά το 3μηνο!).
Η Νύφη (Uma Thurman) (έτσι είναι γνωστή κατά τη διάρκεια της ταινίας), λοιπόν, ξυπνάει μετά από ένα τετράχρονο κώμα έτσι ξαφνικά. Ποιος την έστειλε εκεί; Ο παλιός της γκόμενος Bill που την ημέρα του γάμου της μάζεψε την ομάδα του από επαγγελματίες δολοφόνους, γνωστή και ως Ομάδα των Φονικών Ερπετών, και σκότωσε όσους παρευρίσκονταν στο γάμο της Νύφης, πυροβολώντας και την ίδια ενώ ήταν έγκυος στο παιδί του. 
Όταν η ίδια συνέρχεται το μόνο πράγμα που θέλει να κάνει είναι να βρει ένα ένα τα μέλη της ομάδας και να τα στείλει ανεπιστρεπτί στο διάολο.
Άσχετα αν αρέσουν σε κάποιον ή όχι οι ταινίες του Tarantino, ακόμα κι αν δεν τον θεωρεί καλό σκηνοθέτη, δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ότι ο Quentin είναι μεγάλος λάτρης του κινηματογράφου. Και αυτό φαίνεται σε κάθε ταινία του. Θα γυρίσει την ταινία διασκεδάζοντάς το και αυτή θα φέρει την προσωπική του σφραγίδα. Έτσι και το “Kill Bill” δε θα μπορούσε να διαφέρει.
H ταινία είναι μια παλιά, καλή ιστορία εκδίκησης. Αυτό σημαίνει μια ταινία δράσης με κάμποσο χιούμορ, αρκετή πλοκή, πολλή δράση κι ακόμα περισσότερο αίμα. Μιλάμε για τόσο πολύ αίμα και κομμένα μέλη που ξεπερνάει την αηδία και φτάνει σε βαθμό κωμικό (σκόπιμα πάντα και γι αυτό όλες οι "φονικές" σκηνές είναι τόσο υπερβολικές). Όλα αυτά δοσμένα μέσα από το ιδιόμορφο στυλ του Tarantino, μπορεί να παραξενέψουν όσους δεν είναι μυημένους στο είδος.
Η ταινία έχει αναφορές σε πολλά άλλα είδη κινηματογράφου όπως γουέστερν και άνιμε, με τo παλαιότερο kung fu cinema και τη samuraίλα να δεσπόζει πάνω απ όλα. Καταφέρνει να τα συνδυάσει άκρως επιτυχημένα για να δημιουργήσει μία b-movie (στην πολύ πιο mainstream εκδοχή της) όπου ο ρεαλισμός και οι απορίες του τύπου «Καλά, πώς γίνεται αυτό;» δεν έχουν καμία θέση.
Πέρα από την πολύ καλή σκηνοθεσία και το σενάριο, αξίζει να δοθεί προσοχή και στα πολύ ωραία σκηνικά (αντίστοιχα στο ύφος της εκάστοτε σκηνής), τις εξαιρετικά χορογραφημένες πολεμικές σκηνές και τη γενικότερη καλλιτεχνική διεύθυνση. Στη σκηνή όπου η Νύφη μονομαχεί με μια ολόκληρη ομάδα από σαμουράι σωματοφύλακες ο Tarantino δίνει ρέστα. Και να μη ξεχάσω το πάντα υπέροχο soundtrack που συνοδεύει τις ταινίες του.
Σίγουρα το "Kill Bill" δεν είναι μια ταινία που την απολαμβάνουν όλοι. Πιστεύω πως ενθουσιάζει τους φαν του σκηνοθέτη, ικανοποιεί όσους θέλουν να δουν μια περιπέτεια και αφήνει πολλούς άλλους αδιάφορους. Εγώ είμαι χαλαρά στην πρώτη ομάδα

Αγαπημένη σκηνή: Η τελευταία τελευταία σκηνή. SPOILER: Όταν ο Bill, μιλώντας στη Sofie, αποκαλύπτει με την ίδια σαδιστική ηρεμία της εναρκτήριας σκηνής ότι η κόρη της Νύφης είναι ζωντανή. Και μετά πέφτουν οι τίτλοι ενώ ακούγεται το "The lonely shepherd". (Ναι, και αυτό με τους τίτλους συμπεριλαμβάνεται!)

2 σχόλια:

  1. και γαμω τις ταινιες!!!!!την θεωρω καλυτερη απο την δευτερη ταινια......ειναι σιγουρα μεσα στις 2-3 ταινιες που μπορω να τις δω τοσο ευχαριστα καθε φορα.
    alex

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγώ δεν έχω καταλήξει ακόμα ποια μ' αρέσει περισσότερο! Κι εγώ όποτε την πετυχαίνω "τυχαία" στην τηλεόραση, κολλάω κάθε φορά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή