A single man

Ένας άνδρας μόνος

Σκηνοθεσία: Tom Ford

Πρωταγωνιστές: Colin Firth, Julianne Moore, Matthew Goode

Διάρκεια: 99’

Έτος: 2009

Το ζουμί: Ένας ομοφυλόφιλος καθηγητής πανεπιστημίου προσπαθεί να ανταπεξέλθει στην καθημερινότητα της δεκαετίας του 60’ μετά το θάνατο του συντρόφου του σε αυτοκινητιστικό ατύχημα.

Λίγα λόγια για το έργο: Άλλη μία ταινία που για κάποιο ανεξήγητο λόγο τη σνόμπαρα χωρίς να ξέρω τίποτα για αυτή. Απ’ την αφίσα και τον τίτλο και μόνο βαριόμανε να ασχοληθώ μαζί της. Τελικά την είδα έτσι ξαφνικά πριν μερικές μέρες και μου άρεσε πάρα πολύ. Πάρ' τα Sach, για να μάθεις να κρίνεις! Μία δραματική ταινία που πραγματεύεται με ευαισθησία το θέμα της σεξουαλικής απελευθέρωσης ή καλύτερα της κοινωνικής καταπίεσης προς μια μερίδα συνανθρώπων (που σε κάποιο βαθμό αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα) καθώς και για όλα αυτά τα φαινομενικά ασήμαντα πράγματα που, όμως, δίνουν νόημα στην καθημερινή, και όχι μόνο, ζωή μας.

Ο George (Colin Firth) έχασε πριν από μερικούς μήνες τον για πολλά χρόνια σύντροφό του Jim (Matthew Goode), ο οποίος σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Από τότε προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τη μονότονη και αδιάφορη πλέον καθημερινή ζωή του. Μοναδική στήριξη φαίνεται να του παρέχει η γειτόνισσά του Charley (Julianne Moore),  και ο νεαρός φοιτητής του Kenny (Nicholas Hoult) που φαίνεται να αποκτά ένα ενδιαφέρον στο πρόσωπο του καθηγητή του.

Ο Tom Ford είναι μια ιδιότυπη μορφή σκηνοθέτη καθώς το "Ένας άνδρας μόνος" είναι το κινηματογραφικό του ντεμπούτο και η μόνη ταινία που έχει κάνει από το 2009, μιας και το κανονικό του επάγγελμα είναι σχεδιαστής μόδας. Αυτό αποτυπώνεται και στο προσεγμένο αισθητικό κομμάτι της ταινίας, ίσως πιο προσεγμένο από το σενάριο (χωρίς να θέλω να υποβιβάσω το δεύτερο). Σε συνδυασμό με το ότι ο ίδιος ο σκηνοθέτης είναι ομοφυλόφιλος είναι φανερό  ότι η ταινία έχει έντονο προσωπικό χαρακτήρα.

Ο σκηνοθέτης κατάφερε να αποτυπώσει τα προβλήματα ενός ομοφυλόφιλου σε μια συντηρητική κοινωνία που δεν τον δέχεται καθώς αυτή ξεκινάει να κάνει τα πρώτα μικρά της βήματα προς τη σεξουαλική της απελευθέρωση. Αυτόν το συντηρητισμό καταδικάζει ο Ford τοποθετώντας τον στο πρόσωπο του ομοφοβικού, απόμακρου από τη σύζυγό του, γείτονα του George. Η μόνη φιλική ύπαρξη στη ζωή του George είναι η Charley.

Ο George ξέρει ότι η κοινωνία δεν μπορεί (ή καλύτερα δε θέλει) να τον δεχτεί όπως πραγματικά είναι. Κάθε πρωί, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, φορά τη στολή του George που οι άλλοι θέλουν να βλέπουν, κάτι που τον ίδιο τον πνίγει. Λίγες είναι οι στιγμές που δίνουν ξανά χρώμα στη ζωή του. Το φλερτ με ένα νεαρό άνδρα, ένας σκύλος που του θυμίζει αυτόν που είχε ο ίδιος, μια ανάμνηση της ζωής του με τον Jim. Αυτό το "δίνουν χρώμα" ο Ford το κάνει εμφανές παίζοντας με τα χρώματα της ταινίας. Ενώ κατά τη μεγαλύτερη διάρκειά της τα πλάνα αποτελούνται από μουντά, θολά  χρώματα με έμφαση στο καφέ και το γκρίζο, αυτές τις λίγες ευτυχισμένες στιγμές αποκτούν μια έντονη φωτεινότητα, μεγαλύτερη της πραγματικότητας.

Το ατού της ταινίας είναι με διαφορά ο Colin Firth. Εδώ δίνει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του και δίκαια κέρδισε το BAFTA α' ανδρικού ρόλου ενώ προτάθηκε και για το αντίστοιχο όσκαρ (το μόνο βραβείο που διεκδικούσε η ταινία). Τι κι αν το έχασε απ’ τον Jeff Bridges, το πήρε την επόμενη χρονιά! Αντιμετωπίζει το θέμα της ομοφυλοφιλίας με αξιοπρέπεια ενώ δίνει προσοχή σε κάθε του κίνηση και έκφραση. Σοβαρός, αστείος, γοητευτικός, συντετριμμένος, γίνεται ένας συναισθηματικός σίφουνας που παρασύρει κάθε θεατή. Για να μη μένει παραπονεμένη, πολύ καλή είναι και η Julianne Moore αν και, χωρίς να είμαι κανένας γνώστης, νομίζω ότι θέλει λίγη εξάσκηση ακόμα με τη βρετανική προφορά.

Μη ξεχάσω να αναφέρω και τα κουστούμια. Σχεδιαστής μόδας ο Ford, αλίμονο αν τα ρούχα δεν ήταν καταπληκτικά και αντιπροσωπευτικά της εποχής. Επίσης η ταινία είναι γεμάτη καταπληκτική μουσική που ταιριάζει γάντι στη δραματική πλοκή και τα κατά στιγμές σαγηνευτικά slow motion πλάνα.

Μια πραγματικά όμορφη ταινία, για μένα από τις καλύτερες ταινίες με θέμα την ομοφυλοφιλία. Μια ταινία που θα σας εντυπωσιάσει οπτικά και θα σας συνεπάρει συναισθηματικά.

Fun fact: Κάποια στιγμή ο George λέει ότι κάποτε, υπό την επήρεια μεσκαλίνης, ξύρισε το φρύδι του. Αυτό στην πραγματικότητα είναι προσωπική εμπειρία του Tom Ford.