Fight club

Σκηνοθεσία: David Fincher

Πρωταγωνιστές: Edward Norton, Brad Pitt, Helena Bonham Carter

Διάρκεια: 139’

Έτος: 1999

Το ζουμί: Ένας υπάλληλος μιας εταιρίας ο οποίος νομίζει ότι υποφέρει από την αϋπνία που πάσχει, αρχίζει να παρακολουθεί διάφορες ομάδες στήριξης για να διαπιστώσει ότι υπάρχουν και χειρότερα. Τη λύση, όμως, τη βρίσκει στο πρόσωπο ενός εκκεντρικού πωλητή σαπουνιών με τον οποίο μαζί ξεκινούν ένα fight club, μία λέσχη στην οποία μαζεύονται άντρες και εκτονώνονται μέσα από το ξύλο! Μέχρι που η λέσχη, που συνεχώς μεγαλώνει, λαμβάνει απειλητικές διαστάσεις ενώ δεν περιορίζεται πλέον στην πάλη.

Λίγα λόγια για το έργο: Μία ακόμα από τις αγαπημένες μου ταινίες καθώς και ένας σκηνοθέτης που μου αρέσει πολύ. Μία ταινία που προσωπικά πιστεύω ότι έχει υποτιμηθεί λίγο από τους κριτικούς, ή τουλάχιστον ότι έχει παρεξηγηθεί. Τη βρίσκω αρκετά φιλοσοφημένη, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη το γεγονός ότι όταν διαβάζει κανείς την υπόθεση σκέφτεται κάτι σαν: «Τι είναι αυτό; Δηλαδή σε όλη την ταινία βλέπω ένα μάτσο τύπους να πλακώνονται;». Η αλήθεια είναι ότι η ταινία περιέχει πολύ βία και αυτό μπορεί να ενοχλήσει κάποιους. Το θέμα όμως είναι ότι η ύπαρξη αυτής της βίας δικαιολογείται σε έναν αρκετά ικανοποιητικό βαθμό. Η δικαιολόγηση αυτή έρχεται από την ίδια τη ζωή του πρωταγωνιστή, όπως μας παρουσιάζεται στην αρχή της ταινίας.

Αυτός, λοιπόν, (για την ακρίβεια ο Edward Norton) είναι ένας ανώνυμος, συνηθισμένος τύπος που πολύ απλά έχει βαρεθεί τη ζωή του. Ψάχνοντας διάφορες διεξόδους για να γλιτώσει από τη μιζέρια του θα γνωρίσει τον Tyler Durden (Brad Pitt). Ο τελευταίος είναι ένας ασυνήθιστος τύπος, που κάνει ό, τι θέλει, όταν το θέλει, ζει σε ένα ερείπιο και αδιαφορεί για το αύριο. Μαζί θα δημιουργήσουν αυτή τη λέσχη που μέλη της θα γίνουν ομοϊδεάτες τους, από διάφορες τάξεις της κοινωνίας, που δε θα γνωρίζονται μεταξύ τους, που θα έχουν διαφορετικά επαγγέλματα και με το μόνο κοινό ότι είναι όλοι άντρες. Άντρες που δεν αντέχουν άλλο τη μονότονη καθημερινότητα, που δε θέλουν να ορίζονται από τα ρούχα που φοράνε, από τα αυτοκίνητα που οδηγούνε, από τα λεφτά που βγάζουν ή που ξοδεύουν. Το fight club θα αποτελέσει τη λύση στα προβλήματά τους. Ή καλύτερα όχι τη λύση αλλά την εκτόνωση. Αυτό αποτελεί το fight club. Δεν είναι ένα μέρος να πας να αποδείξεις ότι είσαι άντρας με το να ρίχνεις (ή να τρως) το ξύλο της αρκούδας. Αποτελεί για το σκηνοθέτη και τους χαρακτήρες ένα μέρος συναισθηματικής λύτρωσης. Ένα μέρος όχι για να αποδείξουν ότι είναι άντρες (με την ματσό έννοια του όρου!) αλλά για να μην ξεχάσουν οι ίδιοι την ταυτότητά τους. Και το κάνουν αυτό με το να βγάζουν από μέσα τους τα ανώριμα, πρωτόγονά τους ένστικτα. Επειδή όλο αυτό ακούγεται λίγο περίεργο, νομίζω ότι ακόμα και το φετίχ με το ξυλοφόρτωμα θα μπορούσε να ερμηνευθεί με μια ψιλοσουρεαλιστική διάθεση.

Μαζί με τα παραπάνω, η ταινία αποτελεί και σε γενικότερο επίπεδο μια κριτική ματιά στο σύγχρονο τρόπο ζωής. Βάζει στο στόχο την αδυναμία του ανθρώπου προς τον υλισμό και την αλόγιστη κατανάλωση έχοντας την ψευδαίσθηση ότι με αυτά μπορεί να δώσει νόημα στη ζωή του. Αρκεί να προσέξει κανείς πολλές ωραίες ατάκες του Tyler.

Όλα αυτά αποδίδονται μέσα από ωραίες ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές. Ο Edward Norton (εντάξει, όχι στη μεγαλύτερη ερμηνεία της καριέρας του) ικανοποιητικός και αξιόπιστος (για το ρόλο αυτό έχασε αρκετά κιλά και μυϊκή μάζα που είχε πάρει για το American history X), ο Brad Pitt σε μια αφελή αλλά χαριτωμένη ερμηνεία (που μου θύμισε λίγο «12 πίθηκοι») και η Helena Bonham Carter επιτέλους σε μια ταινία που δε σκηνοθετεί ο σύζυγός της (Tim Burton)!! (πολλές παρενθέσεις για μία πρόταση!) Το ξεχωριστό σημείο, όμως, είναι η φρέσκια και προσεγμένη σκηνοθετική ματιά του David Fincher. Με το ενδιαφέρον να παραμένει αμείωτο ακόμα κι αν δεν υπάρχει τρομερή εξέλιξη, καταφέρνει να δημιουργήσει μια ταινία που σίγουρα θα σου «μείνει» και πιθανόν να σε προβληματίσει. Και με τη μεγάλη ανατροπή να έρχεται στο τέλος.

Σαν τελευταίο να πω ότι η ταινία αυτή αποτελεί περισσότερο πόλο έλξης για τους άνδρες. Χωρίς να θέλω να προσβάλλω ή να υποτιμήσω το γυναικείο κοινό, νομίζω ότι είναι πιο εύκολο για έναν άντρα να ταυτιστεί με τους χαρακτήρες ή πιο απλά να του αρέσει μια ταινία όπου πέρα από ένα β’ γυναικείο ρόλο, εμφανίζονται όλες κι όλες 3 περίπου γυναίκες με μία ατάκα η κάθε μία!! Πάντως, μία ταινία αρκετά διαφορετική. Άλλωστε δε βλέπεις συχνά σκηνή με πέος σε χολυγουντιανή ταινία, τον Meat Loaf με βυζιά, καθώς και τα σαπούνια από μια οπτική γωνία που θα σε βάζει σε σκέψεις όποτε πλένεις τα χέρια σου…

Fun Fact: Στη σκηνή όπου ο Tyler και ο αφηγητής παίζουν γκολφ, εκτός από τους χαρακτήρες, και οι ίδιοι οι ηθοποιοί είναι τύφλα!