Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Le fabuleux destin d’ Amelie Poulain


Αμελί

Σκηνοθεσία: Jean-Pierre Jeneut
Πρωταγωνιστές: Audrey Tautou, Mathieu Kassovitz, Jamel Debbouze
Διάρκεια: 122’
Έτος: 2001


Το ζουμί: Η Amelie, μια νεαρή γυναίκα που ζει στο Παρίσι, αποφασίζει μια μέρα να αλλάξει τον κόσμο με το να βοηθάει όλους αυτούς γύρω της που πιστεύει ότι το έχουν ανάγκη.


Λίγα λόγια για το έργο: Δεν είμαι και ο μεγαλύτερος οπαδός των ρομαντικών ταινιών. Είναι ένα από τα είδη ταινιών που αν δεν είναι καλοφτιαγμένη η ταινία θα βαρεθώ μάλλον εύκολα. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν ισχύει για το Amelie. Παρ’ ότι περισσότερο ρομαντική είναι η σκηνοθεσία παρά η υπόθεση, το Amelie είναι μια γλυκύτατη κωμωδιούλα με έναν απ’ τους πιο αξιολάτρευτους χαρακτήρες που έχουν γραφτεί.
Η υπόθεση είναι πάνω κάτω αυτά που είπα πιο πάνω. Δεν υπάρχει κάποια τρελή πλοκή καθώς η ταινία αποτελείται από μικρές ανεξάρτητες ιστοριούλες, που όλες συνδέονται με την πρωταγωνίστρια. Αυτά που μαγνητίζουν το θεατή είναι ο χαρακτήρας της Amelie (και κατ’ επέκταση η Audrey Tautou) και ο τρόπος που παρουσιάζονται όλα μέσα από την ξεχωριστή ματιά του Jeneut.
Η Audrey Tautou δίνει μια πανέμορφη ερμηνεία και κατάφερε να γίνει ευρέως γνωστή και να ταυτιστεί με το όνομα αυτής της ντροπαλής, ιδιόρρυθμης και μοναχικής κοπελίτσας που ακούει στο όνομα Amelie Poulain. Η Amelie είναι αρκετά αθώα και αποφεύγει τις πολλές επαφές με τους ανθρώπους. Για την ακρίβεια από μικρή είχε δημιουργήσει το δικό της κόσμο όταν μεγάλωνε μόνη της στο σπίτι εξαιτίας μιας λανθασμένης διάγνωσης αδύναμης καρδιάς που την απέτρεψε απ’ το να πηγαίνει σχολείο. Έτσι περνάει την ώρα της και διασκεδάζει διαφορετικά απ’ τους άλλους ανθρώπους. Είναι, όμως, αρκετά συναισθηματική και παθιασμένη με αυτά που κάνει, κάτι που αντικατοπτρίζεται πλήρως στα έντονα κόκκινα και πράσινα χρώματα στα οποία ντύνεται η ίδια και το σπίτι της. Γενικότερα, όλα αυτά μοιάζουν με χαρακτηριστικά ενός μικρού κοριτσιού και η Tautou τα ενσωματώνει τέλεια επάνω της. Μετατρέπεται σε ένα μικρό κοριτσάκι που κάνει ψαράκια με τις πέτρες (αυτό που χοροπηδάει η πέτρα στην επιφάνεια, έτσι το λέγαμε μικροί) στα ποταμάκια (πράγμα που δεν μπορούσε να κάνει στην πραγματικότητα και έγινε με ειδικά εφέ!), κλαίει όταν είναι στεναχωρημένη και σουφρώνει το πρόσωπό της από θυμό όταν ο μανάβης κοροϊδεύει το βοηθό του.
Ο χαρακτήρας της Amelie ταιριάζει απολύτως με τη σκηνοθεσία του Jeneut. Θα έλεγα ότι δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν η Amelie φτιάχτηκε για να ταιριάζει στη σκηνοθεσία ή το αντίθετο. Ο Jeneut δημιουργεί ένα πολύχρωμο, χαρούμενο παραμύθι αποτελούμενο από ζωηρούς χαρακτήρες, χωρίς να είναι υπερβολικοί. Το παραμύθι αυτό πείθει το θεατή ότι η ζωή μπορεί να γίνει ωραία μέσα από την καθημερινότητα, αναζητώντας απλά πράγματα και προσπαθώντας να ζήσει κανείς αντικρίζοντας με αισιοδοξία και καλοσύνη ό, τι βρίσκει γύρω του. Με διάφορα τρικ, από flashback μέχρι την πρωταγωνίστρια που κοιτάει και μιλάει απ’ ευθείας στο θεατή, ο σκηνοθέτης καταφέρνει να δημιουργήσει μια ανέμελη ατμόσφαιρα και να δείξει τα πάντα μέσα από τα μάτια της Amelie.
Εκτός από την Tautou, θα έλεγα ότι ένας ανεπίσημος πρωταγωνιστής είναι και το Παρίσι, για το οποίο αυτή η ταινία αποτελεί την καλύτερη διαφήμιση. Ο Jeneut εκμεταλλεύεται πλήρως την όμορφη αυτή πόλη, η οποία αποτελεί από μόνη της ορόσημο του ρομαντισμού και της καλαισθησίας. Η γραφική Μονμάρτρη με τη Βασιλική της Ιερής Καρδιάς, τα πλακόστρωτα δρομάκια με τα μπιστρό δεξιά κι αριστερά, όλα συμβάλλουν στη δημιουργία της τελικής όμορφης εικόνας.
Εδώ να πω, όμως, ότι λίγα από αυτά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ο Jeneut σκόπιμα αποκρύπτει ότι άσχημο, οπτικά ή μη, θα χαλούσε την αισθητική της ταινίας. Για παράδειγμα, επεξεργάστηκε με ειδικά εφέ τον καιρό (που ακόμα κι όταν βρέχει, το Παρίσι σχεδόν ηλιόλουστο φαίνεται), ενώ σε πολλές τοποθεσίες έβαζε πρώτα συνεργείο να καθαρίζει και να αφαιρεί τα γράφιτι. Και επειδή έχω πάει στο Παρίσι και είδα τι μπίχλα υπήρχε, σας λέω ότι είχαν αρκετή δουλειά να κάνουν! Ακόμα, είχα διαβάσει ότι στην ταινία σκόπιμα δεν εμφανίζονται μαύροι, πέρα από τον αργόστροφο βοηθό του μανάβη, κατηγορώντας τη ουσιαστικά για ρατσισμό. Βέβαια αν αυτό αληθεύει ή όχι εγώ δεν το γνωρίζω.
Αα, και να μην ξεχάσω να αναφέρω την καταπληκτική μουσική που συνοδεύει την ταινία από τον Yann Tiersen. Δε λέω παραπάνω. Αν έχετε διαβάσει τις προηγούμενες αναρτήσεις μου με τα soundtracks, ξέρετε πόσο πολύ μου άρεσε.
Μια ωραία, ρομαντική κωμωδία, λοιπόν, για να περάσετε ένα ευχάριστο, ξέγνοιαστο και πάνω απ’ όλα παραμυθένιο βραδάκι. Σερβίρεται με χαμηλό φωτισμό και ένα ποτήρι λευκό κρασί.
Bon appetit! (Πώς το μιλάω το γαλλικό)


Αγαπημένη σκηνή: Με δυσκολία, ξεχωρίζω τη σκηνή όπου η Amelie βοηθάει τον τυφλό να "δει" ξανά περπατώντας μαζί του στα μαγαζιά και μεταφέροντάς του ό, τι βλέπει εκείνη.

6 σχόλια:

  1. όμορφη,ιδιαίτερη,αγαπημένη,συγκινητική ταινία με συγκλονιστικό soundtrack(προσωπικά το αγαπημένο μου από όλες τις ταινίες, είναι που λατρεύω τη μουσική του Tiersen)χαίρομαι που την είδες φίλε μου την ταινία και έκανες ανάρτηση. ωραία σχόλια-περιγραφή!
    p.s. αγωνιστικούς χαιρετισμούς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Thanks Ted! Νομίζω είναι μια ταινία που μπορείς να τη δεις και να την ξαναδείς και να την ξαναδείς και πάντα να σου φαίνεται το ίδιο ευχάριστη! Η μουσική απλά σε ταξιδεύει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ ωραίο το κείμενό σου όπου πιστεύω αντικατοπτρίζει πλήρως το ιδιόμορφο φιλμικό σύμπαν που έχτισε ο Jeneut (εξάλλου φημίζεται για αυτό). Η σκηνοθεσία, η μουσική και η Audrey Tautou είναι τα μεγάλα ατού αυτής της ταινίας. Βρήκα πολύ εύστοχη την παρατήρησή σου σχεικά με την σκηνοθεσία, ότι δηλαδή περισσότερο ρομαντική είναι η σκηνοθεσία παρά η υπόθεση.

    Υ.Γ. Όταν κάνεις μια καινούργια ανάρτηση, δεν μου έρχεται καμία ειδοποίηση στην λίστα των μπλογκ που παρακολουθώ. Επίσης πολλές φορές δεν εμφανίζεται καν το μπλογκ σε αυτήν την λίστα. Δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό.

    3,5/5: Αρκετά καλή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αργύρη δεν έχω ιδέα ποιο μπορεί να είναι το πρόβλημα. Δοκίμασε αν θες να το διαγράψεις από τη λίστα και να το ξαναβάλεις. Ευτυχώς, τουλάχιστον, που δεν κάνω συχνά αναρτήσεις!! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το έχω δοκιμάσει αλλά και πάλι τίποτα. Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι τα σχόλιά θα είναι αργοπορημένα. :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν πειράζει. Εγώ εδώ θα είμαι και θα τα διαβάζω όποτε τα γράφεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή