Gegen die Wand

Μαζί ποτέ

Σκηνοθεσία: Fatih Akin

Πρωταγωνιστές: Birol Unel, Sibel Kekilli

Διάρκεια: 121’

Έτος: 2004

Το ζουμί: Για να ξεφύγει από την καταπιεστική οικογένειά της, η νεαρή Sibel  προτείνει στον άγνωστό της Cahit να παντρευτούν, με τη σχέση τους να μείνει στο επίπεδο των συγκάτοικων. Ο αλκοολικός Cahit θα το δεχτεί και με τον καιρό η σχέση τους θα αρχίσει να γίνεται όλο και πιο έντονη.

Λίγα λόγια για το έργο: Μετά από πρόταση φίλης, είπα να προσπαθήσω να βάζω μεταξύ των «κανονικών» αναρτήσεων τσόντα μερικές άλλες με λιγότερο μπούρου μπούρου, για να γράφω πιο συχνά. Ελπίζω να το τηρήσω!

 Η γερμανική αυτή ταινία αποτελεί ίσως την καλύτερη δουλειά του, τούρκικης καταγωγής, Γερμανού σκηνοθέτη Fatih Akin, ο οποίος είναι προσωπική μου αδυναμία. Μάλιστα κέρδισε και τη Χρυσή Άρκτο στο φεστιβάλ Βερολίνου. Η ταινία είναι μια έντονα δραματική ιστορία γύρω από τη σχέση δύο μοιραίων χαρακτήρων.

Η Sibel (Sibel Kekilli aka το αμόρε του Τύριον Λάνιστερ στο Game of Thrones) προσπαθεί να παντρευτεί για να ξεφύγει από τη συντηρητική μουσουλμανική οικογένειά της και ίσως, πιο συγκεκριμένα, από τον αδερφό της. Μέσα από το γάμο με τον Cahit (Birol Unel) θα βρει την ελευθερία της και εκεί βρίσκεται η ειρωνεία της ζωής της. Ο Cahit δεν έχει κάτι να χάσει, αφού έτσι κι αλλιώς αδιαφορεί για τα πάντα. Μένει μόνος του σε ένα αχούρι, πίνει συνεχώς και έχει χάσει την πίστη του στη ζωή και στον εαυτό του.
Και οι δυο τους είναι έντονα αυτοκαταστροφικοί.

Ο Cahit μέσα από το ποτό και τα συχνά, βίαια ξεσπάσματα, η Sibel μέσα από τις αυτοκτονικές της τάσεις. Ο ένας θα αρχίσει να βλέπει τον άλλο ως ένα ιδανικό ταίρι, αφού βλέπει σ’ αυτόν ένα κομμάτι του ίδιου του τού εαυτού.

Ο Akin θίγει για ακόμη μια φορά, όπως έχει κάνει άλλωστε και σε αρκετές ταινίες του, τις ζωές, τις συνήθειες και πάνω απ’ όλα τα προβλήματα των Τούρκων μεταναστών. Οι, πλήρως ανεπτυγμένοι, χαρακτήρες του είναι έντονα συναισθηματικοί ενώ παλεύουν να ξεφύγουν τόσο από τη ζωή που έχει χτιστεί για αυτούς όσο, ακόμα περισσότερο, απ’ το καλούπι του εαυτού τους. Στο «Μαζί ποτέ» οι πρωταγωνιστές παίρνουν όλες τις λάθος αποφάσεις. Κάθε κίνησή τους μοιάζει να είναι καταστροφική. Κι όμως αυτοί, κόντρα σε κάθε αντιξοότητα, προσπαθούν να χαράξουν μια δική τους πορεία.

Κακά τα ψέματα, η ταινία δε θα σας φτιάξει τη διάθεση. Το αντίθετο. Έντονα δραματική και σε αρκετά σημεία σκληρή και τραγική. Δεν είναι μια εύκολη διαδρομή αλλά είναι ειλικρινής και ρεαλιστική. Μπορεί να αφήνει μια μουδιασμένη αίσθηση στο τέλος, ξεχωρίζει όμως από τις άλλες ταινίες και αφήνει το στίγμα της. Παρ’ ότι την έκοψα λίγο τη φλέβα, η ταινία μου άρεσε πολύ. Μπορεί να είναι λίγο βαριά για καλοκαιράκι (εδώ πριν μερικές μέρες μιλούσα για παρίσια και ρομάντζα) αλλά αξίζει να την προσπαθήσετε.

Fun fact: Η πρώτη γερμανική ταινία που κερδίζει τη Χρυσή Άρκτο μετά από 17 χρόνια.

ΥΓ: Fatih, κάνε μου τέτοιες ταινίες κι ας την κόβω και τη φλέβα!