Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Seven Psychopaths


Εφτά ψυχοπαθείς

Σκηνοθεσία: Martin McDonagh
Πρωταγωνιστές: Colin Farrell, Sam Rockwell, Christopher Walken
Διάρκεια: 110’
Έτος: 2012

Το ζουμί: Δύο απατεώνες απαγάγουν σκυλιά και τα επιστρέφουν στους ιδιοκτήτες τους για να συλλέξουν την αμοιβή για την «εύρεσή» τους. Ταυτόχρονα ο κολλητός τους ενός προσπαθεί απεγνωσμένα να γράψει το καινούριο του σενάριο. Τα πράγματα θα πάρουν περίεργη τροπή όταν θα κλέψουν το σκυλάκι ενός τοπικού γκάνγκστερ, ο οποίος έχει εμμονή μαζί του.


Λίγα λόγια για το έργο: Με μόλις μία ταινία μικρού μήκους (για την οποία βέβαια κέρδισε Όσκαρ) και δύο ταινίες μεγάλου μήκους στο ενεργητικό του, μπορεί το όνομα του Martin McDonagh να μην είναι ευρέως γνωστό στο κοινό αλλά σίγουρα στο κόσμο του κινηματογράφου μπήκε με ένα αθόρυβο μπαμ! Με την πρώτη του ταινία «Αποστολή στην Μπριζ» έδειξε ότι, τουλάχιστον στην πένα, το ταλέντο του είναι εμφανές. Αυτή η ταινιούλα με την ήρεμη δύναμη και τους διασκεδαστικούς διαλόγους μπορεί να μην με έκανε να τραβάω τα μαλλιά μου από τον ενθουσιασμό αλλά κατάφερε να με κερδίσει με τον δικό της τρόπο. Όταν είδα, λοιπόν, ότι βγαίνει ταινία με τίτλο «Εφτά ψυχοπαθείς» (τίτλος που σου μένει) και σκηνοθέτης ήταν ο McDonagh δεν μπορούσα παρά να περιμένω με ανυπομονησία. Το αποτέλεσμα δε με άφησε πλήρως ικανοποιημένο αν και σε καμία περίπτωση δε μπορώ να πω ότι δε μου άρεσε.
Στο ψητό. Ο Marty (Colin Farrell) είναι ένας πετυχημένος σεναριογράφος που, όμως, δεν έχει έμπνευση για να γράψει το επόμενο έργο του. Το μόνο που ξέρει γι αυτό είναι ο τίτλος του: «Εφτά ψυχοπαθείς». Ο Billy (Sam Rockwell) είναι φίλος του Marty και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον βοηθήσει να γράψει το σενάριο. Παράλληλα, μαζί με τον Hans (Christopher Walken), έχει στήσει μια επιχείρηση απαγωγής σκυλιών. Τα παίρνει, τα κρατά μέχρι οι ιδιοκτήτες να βγάλουν αμοιβή για όποιον τα βρει και τότε τα επιστρέφει σ’ αυτούς συλλέγοντας τα χρήματα. Όταν θα κάνουν το λάθος να κλέψουν το Shih Tzu του διαβόητου γκάνγκστερ Costello (Woody Harrelson) η ιστορία θα πάρει μια πιο βίαιη στροφή. Γιατί ο Costello αγαπάει το σκυλί του όσο τίποτε άλλο. Και ο Costello είναι σίγουρα ο ένας ψυχοπαθής…

Από νωρίς καταλαβαίνεις ότι όταν ο McDonagh έγραφε το σενάριο είχε μεγάλα κέφια. Μπορεί η βασική ιστορία να ακολουθεί μια γραμμική αφήγηση αλλά ο σεναριογράφος φροντίζει να την εμπλουτίζει συνέχεια με άλλοτε ψεύτικες, άλλοτε αληθινές ιστορίες που αναφέρονται στο παρελθόν ή προοικονομούν το μέλλον. Άλλωστε από τον τίτλο του σεναρίου του, φαίνεται ότι ο Marty εμπνέεται από την ιστορία της ταινίας. Ή το αντίθετο; Όλες οι ιστορίες είναι ευφάνταστες και όλες γεμάτες βία και ψυχοπάθεια. Καθώς συνέχεια κάτι καινούριο συμβαίνει, δύσκολα αποσπάται η προσοχή του θεατή από την ταινία, κάνοντας το χρόνο να κυλά άνετα.

Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο ήταν το ότι η ταινία δεν κατάφερε να κρατήσει το ίδιο ύφος σε όλη τη διάρκειά της. Τι εννοώ; Η «Αποστολή στη Μπριζ» ήταν γεμάτη μαύρο χιούμορ από την αρχή μέχρι και το τέλος. Στους «Εφτά ψυχοπαθείς» το πρώτο μισό της ταινίας χαρακτηρίζεται κυρίως από το (μαύρο) χιούμορ του. Στη συνέχεια κάνει μια αρκετά μεγάλη στροφή γυρνώντας το προς το δράμα και τη δράση με τη χιουμοριστική διάθεση να περνά σε δεύτερη μοίρα. Αυτό, σε συνδυασμό με την ολοκληρωτική αλλαγή του σκηνικού, προσωπικά μου προκάλεσε μια μικρή σύγχυση και με απομάκρυνε απ’ την όλη ατμόσφαιρα που υπήρχε. Είναι σα αν γελάς μαζί με κάποιον και ο άλλος σταματά απότομα το γέλιο για να σε ψαρώσει.
Ένα άλλο πράγμα που με πείραξε ήταν η πολύ γραφική βία και η μεγάλη ποσότητα αίματος. Όχι ότι έχει πρόβλημα στο να παρακολουθώ τέτοιες σκηνές, απλά εδώ μου φάνηκαν λίγο αχρείαστες. Εκτός κι αν ο σκηνοθέτης ήθελε να σιγουρευτεί ότι οι χαρακτήρες του είναι πραγματικά ψυχοπαθείς!
Όσον αφορά τους ηθοποιούς, θα έλεγα ότι η ταινία κερδίζει μερικά points. Οι Harrelson και Rockwell είναι πάντα απόλαυση να τους παρακολουθείς. Ο Colin Farrell… Επίσης το Shih Tzu είναι αξιαγάπητο. Αλλά αυτός που τραβάει την προσοχή του θεατή είναι (ποιος άλλος;) ο Walken. Θεωρώ ότι έχει το μοναδικό προσόν όχι μόνο να μεταβαίνει απ’ την κωμωδία στην «ψυχοπάθεια» σε χρόνο μηδέν, αλλά να μην αφήνει καν να φανεί σε ποιο mood βρίσκεται. Φρίκη!
Οι «Εφτά ψυχοπαθείς» είναι μια διασκεδαστική ταινία. Με διάφορες διακλαδώσεις και ιστορίες μέσα σε ιστορίες (που εμένα μου θύμισαν λίγο Charlie Kaufmann), κρατά το ενδιαφέρον του θεατή αν και δεν καταφέρνει να γίνει κάτι ξεχωριστό. Όπως και να ‘χει το πράγμα θα συνεχίσω να περιμένω την επόμενη ταινία του McDonagh.


Αγαπημένη σκηνή: Ολόκληρη η ιστορία με τον πατέρα που «στοιχειώνει» το δολοφόνο της κόρης του.

5 σχόλια:

  1. είχαμε καιρό να σε "διαβάσουμε" Sach!Welcome back...:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εμένα με απογοήτευσε πλήρως. Ειδικά από την μέση και μπροστά όταν άρχισε να ξεμένει από έμπνευση, χάθηκε η μπάλα, ξεπέφτοντας ακόμη και σε χοντροκομμένο χιούμορ. Κρίμα για την πολλά υποσχόμενη αρχική της ιδέα.

    1/5: Μετριότατη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συμφωνώ μαζί σου (αν και εμένα μου άρεσε λίγο παραπάνω!).Από τη μέση και μετά με χάλασε κι εμένα. Επειδή κατάλαβα ότι δεν ήταν αυτό που περίμενα, συνέχιζα να τη βλέπω γνωρίζοντας ότι στο τέλος θα είναι απλά μια ακόμα ταινία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. καλησπέρα σας βρήκα τυχαία τό μπλόκ ψάχνοντας πληροφορίες για τήν ταινία rocky horror picture show . Αφορμή ήταν ενα άπόσπασμα άπό ένα βιβλίο πού μού έστειλε κάποιος φίλος στό email μου καί πού έξηγεί καί άναλύει γιατί ή τανία αύτή δεν ήταν δυνατόν νά γίνει κατανοητή στήν έλλάδα . Εγώ γιά νά είμαι ειλικρινής δέν κατάλαβα καί πολλά ,γι΄αύτό εξ άλλου έψαξα καί στό ίντερνετ , άν θέλετε καί σας ενδιαφέρει μπορώ νά σας στείλω αύτό τό άπόσπασμα .
    Καλό Πάσχα εύχομαι γιώργος .
    τό email μου είναι: dozas33@yahoo.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή