Pacific Rim

Το δαχτυλίδι της φωτιάς

Σκηνοθεσία: Guillermo del Toro

Πρωταγωνιστές: Charlie Hunnam, Rinko Kikuchi, Idris Elba

Διάρκεια: 131’

Έτος: 2013

Το ζουμί: Όταν γιγάντια εξωγήινα τέρατα εισβάλλουν στη γη, η ανθρωπότητα ενώνεται για να τα αντιμετωπίσει κατασκευάζοντας ρομπότ αντίστοιχου μεγέθους. Καθώς ο πόλεμος χάνεται, οι ελπίδες στρέφονται σε έναν πρώην πιλότο και μια άπειρη εκπαιδευόμενη για να καταφέρουν να ξαποστείλουν μια και καλή τους εξωγήινους.

Λίγα λόγια για το έργο: Αυτή ήταν η μία από τις δύο πιο αναμενόμενες ταινίες του 2013 για μένα. Με το που άκουσα «γιγάντιοι εξωγήινοι εναντίον γιγάντιων ρομπότ» είχα ήδη ενθουσιαστεί. Που σήμαινε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην τη δω στον κινηματογράφο. Και ευτυχώς ανταποκρίθηκε σε ικανοποιητικό βαθμό στις υψηλές μου προσδοκίες. Ήδη από την εξωφρενική υπόθεση φαίνεται ότι η ταινία απευθύνεται κυρίως σε λάτρεις των blockbusters και της δράσης (αλλά και σε fans των παλαιότερων γιαπωνέζικων ταινιών με τέρατα, πχ Godzilla). Ας μη γελιόμαστε. Δεν περίμενα να δω το "Λαβύρινθο του Πάνα"…

 Και που λέτε, μια ωραία μέρα κάνει ντου ένα γιγάντιο τέρας. Αν και καταφέρνουν μετά από πολύ κόπο να το σκοτώσουν, εμφανίζεται μετά από λίγο καιρό και δεύτερο και τρίτο. Τότε οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι στα βάθη του Ειρηνικού υπάρχει μια πύλη απ’ την οποία έρχονται τα γιγάντια τέρατα, ονόματι Kaiju. Για να τα αντιμετωπίσουν, οι άνθρωποι δημιουργούν τα Jaeger. Τεράστια ρομπότ στα οποία επιβιβάζονται δύο πιλότοι και «ενώνουν» τον εγκέφαλο και τις σκέψεις τους για να χειριστούν το ρομπότ. Ναι, κάτι σαν το "Avatar" , καλά το καταλάβατε. Κι ενώ τα πράγματα στην αρχή πάνε καλά, σιγά σιγά η κατάσταση αντιστρέφεται και οι εξωγήινοι φαίνεται να είναι λίγα βήματα πριν καταφέρουν να μας αφανίσουν. Τότε ο διοικητής της ομάδας των Jaeger, Stacker Pentecost (Idris Elba) επαναφέρει στη δράση τον Raleigh (Charlei Hunnam), έναν πρώην πιλότο που έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με τα Kaiju. Βοηθός του Raleigh στην πλοήγηση του ρομπότ θα προσπαθήσει να γίνει η Mako (Rinko Kikuchi), μια Γιαπωνεζούλα που έχει κι αυτή τα προβληματάκια της… Μαζί με τα εναπομείναντα Jaeger θα συνεργαστούν για γίνει ο χαμός!

Οκ, πρώτα τα κακά. Όσο κι αν είναι τούμπανο σε οπτικό επίπεδο, όσο πιο μέσα προχωράς τόσο πιο άσχημα γίνονται τα πράγματα. Η ταινία έχει μπόλικα κλισέ. Για παράδειγμα ο κλειστόμυαλος στρατιωτικός (που μετά γίνεται ατρόμητος πολεμιστής), ο (καθόλου) εμψυχωτικός λόγος, η ολοένα και αυξανόμενη προβλεψιμότητα και οι σεναριακές ευκολίες όσο πλησιάζει το τέλος. Δυστυχώς όλα αυτά αποτυπώνονται και στους ώρες ώρες σαχλούς διαλόγους. Όσο καλή δουλειά κι αν έκανε στη σκηνοθεσία ο del Toro, στο σενάριο (μαζί με τον Travis Beacham) δεν έδωσε την κατάλληλη σημασία. Επίσης η ταινία βγάζει αυτό τον ηλίθιο αμερικάνικο ψευτοπατριωτισμό αν και υποτίθεται ότι η συμμετοχή είναι πανανθρώπινη (το πρωτοπαλίκαρο πάντως είναι αμερικάνος, μην ανησυχείτε). Και φυσικά ΝΤΡΟΠΗ για την πολιτική προπαγάνδα (ακόμα κι εδώ;) που δεν μπορούσε να λείπει από αμερικάνικη ταινία. [SPOILER]: Γιατί οι Ρώσοι και οι Κινέζοι αντιμετώπιζαν επιτυχώς για πόσα χρόνια τα Kaiju, για να καταστραφούν ταυτόχρονα τη στιγμή  που ο "Amurica" GI Joe θριάμβευσε στη θέση τους…(Κρίμα και ήθελα να δω το γαμάτο Jaeger των Κινέζων σε δράση)  [ΤΕΛΟΣ SPOILER]

Ακόμα, από ερμηνείες (που δε χρειαζόταν και τίποτα το ιδιαίτερο) η ταινία πάλι πάσχει. Από τον αδιάφορο Charlei Hunnam στον μονότονο Idris Elba και στην εκνευριστική Rinko Kikuchi.

Κάτι ακόμα που θυμήθηκα. Οι χαρακτήρες είναι τόσο επιφανειακοί και πρόχειροι που αδιαφορούσα σε τέτοιο βαθμό για την τύχη τους, ώστε και στη μέση της ταινίας να πέθαιναν, εγώ χέστηκα. Και το λέω εγώ που πάντα προτιμώ το happy end.

Τίποτα από αυτά, όμως, δε μετράει όταν μπαίνουν στη μέση τα Kaiju και τα Jaegers. Διότι η ταινία σου προσφέρει ίσως το καλύτερο οπτικοακουστικό υπερθέαμα των τελευταίων χρόνων. Ο del Toro έδωσε ρέστα, όσον αφορά αυτό το κομμάτι της ταινίας. Τέρατα όλων των μορφών και με διάφορες ιδιότητες παλεύουν σε γη, θάλασσα και αέρα με τα πιο badass ρομπότ που έχουν υπάρξει και τα οποία χρησιμοποιούν από πυραύλους και λεπίδες μέχρι πυραυλοκίνητες μπουνιές και κοντέινερ για να σκοτώσουν τα Kaiju. Η δράση είναι μπόλικη (αν και θα γούσταρα κι άλλη!) και απίστευτα χορταστική, πράγμα που κάνει ιδανική την ταινία για τον κινηματογράφο (ή για πολύ μεγάλη οθόνη).

Μπορεί περισσότερο να έκραξα την ταινία παρά να είπα πόσο μου αρέσει, αλλά στην πραγματικότητα την ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. Παρέδωσε αυτό που υποσχέθηκε και γι αυτό την κάνει την πιο θεαματική ταινία μετά το "Avatar". Επιμένω πάντα στο θέαμα και όχι σε κάτι παραπάνω, οπότε είναι καλό να είναι προετοιμασμένος όποιος νομίζει ότι θα δει κάτι περισσότερο από μια ταινία δράσης με ρομπότ και εξωγήινους (με αυτό το τελευταίο να είναι τόσο αφελές όσο ακούγεται).

Αγαπημένη σκηνή: Και εκεί που νόμιζα ότι τα είχα δει όλα, ο τιτανομέγιστος τραβάει και ξίφος!!!

ΥΓ: Το δαχτυλίδι της φωτιάς; Αλήθεια; Θέλατε εσκεμμένα να το κάνετε να ακούγεται σα σαπουνόπερα;